Jörð - 01.04.1941, Side 144

ingsrofi. Og sé slíkt óaðfinnanlegt lögfræðimálfar, þá sýn-
ir það aðeins, hvað lögfræðileg sjónarmið eru ófullnægj-
andi út af fyrir sig, — sé þeim ekki beitt með kurteisi.
Konungi vorum, Kristjáni hinum tíunda, skuldum vér
fyllstu hollustu svo langt, sem auðið er. Og er kurteisi
sá skattpeningur, sem hann á inni hjá oss, þó að gervöll
hans innieign önnur kunni að þrjóta fyrir valdi örlaga
og eðlisnauðsynjar.
ÞAÐ MUN VERA KURTEISI nú orðið, síðan Þjóðverj-
ar sýndu oss persónulega, íslendingum, hversu kald-
rifjaðir þeir geta verið, að úthúða þeim svo að segja dag-
lega í blöðum vorum. Auðvitað vissum vér fullvel áður
um aðferðir þeirra, af fregnum, sem oss höfðu borizt úr
Noregi, Hollandi, Póllandi. Enda skal það játað, að sum
af blöðum vorum hafa þegar lengi, jafnvel frá upphafi
ófriðarins, úthúðað Þjóðverjum. En einhvernveginn finnst
oss þetta fremur tilgangslítið og jafnvel ekki svo kurteis-
legt sem skyldi. Það er tiltölulega vandalítið að taka dug-
loga upp í sig í þeirri aðstöðu, sem vér njótum, enn sem
komið er. Hinsvegar breytir það ekki nokkrum sköpuð-
um lilut þeim aðilja í vil, sem flestir íslendingar eru
hlynntari. Og varla þurfum vér að ætla, að hrezk prúð-
menni gangist upp við slíkt og þvílíkt og geri fyrir það
hlut vorn hetri, — ef Bretum skyldi lánast að verja ey-
land vort til sigurs. Hitt væri aftur á móti ekki óeðlilegt,
að hlutskipti vort gæti fyrir þessar sakir orðið að sumu
leyti erviðara, ef þeir skyldu neyðast til að láta land vort
af hendi við óvini sína. Satt að segja dettur oss ekki í
hug að líta á hin óþyrmilegu olnbogaskot, sem Þjóðverj-
ar eru allt í einu teknir að rétta að oss, svo sem þeir
hafi nú svipt grímu af hinu raunverulega, almennt naz-
istíska viðhorfi við íslenzku þjóðinni. Eins og vér erum
sammála sr. Sigurði Einarssyni (í grein hans hér í heft-
inu) um að telja gildi liinnar eldri þýzku tilfinningasemi
í íslendinga garð „hundúrelta rómantík" í þessu sambandi,
eins trúaðir erum vér á, að ríkjandi hafi verið ný naz-
142 jöbð