Syrpa - 01.07.1915, Blaðsíða 13

SYRPA, I. HEFTI 1915
11
mun eg siðar í þessu mínu skrifi
nokkrn gjör á hann minnast.
Nú er að segja frá því, að eg og
fyrnefndur William Trent, réðum
okkur sem háscta á einu stóru bark-
skipi, sem flutti varniríg milti Eng-
lands og ýmsra hafnarstaða i Amer-
iku. Það var um háustið 1866. Þetta
skip liét “Galuhad”, i höfuðið á ein-
um frækmim og frómum riddara, er
uppi var á dögum hins loflega Arth-
urs konungs. Og hét skiplierrann
Jeremías Gale, maður á sextugs
aldri, hversdagsgæfur og siðavandur
og vel heima í allri skipstjórn. Elsk-
aði eg liann sem minn föður, eins og
líka verðugt var.
Fyrstu tvö árin, sem eg var á
þessu góða barkskipi, gekk alt án
stórra slysa, og leið inér vel þann
tíma. En á síðastliðnu sumri rat-
aði eg í miklar raunir og lífshættu.
Því að í Ágiístmánuði sigldum vér
frá höfuðstaðmun Lundúnum á Eng-
landi áleiðis til York Factory, sem
stendur við mynni Nelson-fljótsins
í Canada. í fyrstu fengum við byr
hagslæðan og þýðan. En er vér
kommn imi í hinn svoncfnda Hud-
sons-flóa, þá hreptum vér striða
mótvinda og stóran sjó, svo all
vildi úr lagi ganga á voru góða skipi.
Þá var það einn dag, er óveðrið stóð
sem lnvst, að minn góði viiiur Will-
iam Trent varð undir einum þung-
um kassa, er vall um koll á þilfarinu,
og kostaðist sá frómi maður svo
mikið innvortis, að hann beið þar
af bana eftir fáiar klukkustundir,
hafandi futla rænu alt fram í and-
látið. Bað hunn mig stultu áður en
hann skyldi við, að taka við öllitm
sínum peningum og koma þeim til
sins bróður (Henry A. S. Trcnt) eða
þá lil lmns crfingja, cf hann, Henry,
væri dátinn, þegar eg kæmi lil Brook-
lyn. Og sór eg honum þess dýran
eið, að gjöra sem hann beiddi, ef eg
kæmist lífs af úr þeim liáska er yfir
vofði. Vísaði hann mér á sitt pen-
inga-veski, í hverju að voru tuttugu
fimm-hundruð dala bankaseðtar og
nokkrir enskir gullpeningar, er
svara mundi hundrað og fimtiu
amerískum dölum. Var það hans
stöðug venja, þó undarlegt megi
virðast um svo greindan mann, að
liann lagði aldrei sína peninga á
banka, heldur flutti þá með sér,
hvert sem hann fór. En svo leynt
hafði hann með það farið, að jafn-
vel hans nánustu vildarmenn liöfðu
enga vitneskju þar um liaft, þangað
til á lians banadægri að eg fékk að
vita það. En með sárum kvíða tók
eg fé þetta til varðveizlu, vitandi
hversu hættulegt það er, að hafa svo
mikla peninga meðferðis á löngu
ferðalagi. Hefi eg borið seðlana á
mér innan klæða í einu þar til
gjörðu belti, hvert eg aldrei lxefi við
mig skilið.
Eg vil ekki lýsa þeim miklu hörm-
ungiim, sem yfir mig dundu dagana
síðustu, er eg var á “Galahad”, en
skal einungis gcta þess, að það góða
skip rakst að lokum á grynningar,
urh fimtiu mílur enskar fyrir norð-
an Nelson-fljótið, og fórst þar skips-
höfnin öll (17 manns alls) að frá-
skildum mér og tveimur öðrum—
stýrimanni og cinum háseta, Daniel
Wilde að nafni—er fengum fyrir
miskun drottins á land komist.. .Og
náðum við til York Factory eftir
mildar þrautir á fjórða degi frá þvi
að skipið fórst. Og var okkur hjúk-
rað þar eftir föngum af góðum
mönnum. En stuttu eftir þangað-
komu okkar andaðist stýrimaðurinn