Syrpa - 01.07.1915, Side 21

SYRPA, I. HEFTI 1915
19
unlnn. Eg skildi ekkert í þessu;
liafði áður eigi þekt líkt ástand.
Datt því helst í hug, að veiki væri
að búa um sig í mér. Eg reyndi á
allan hátt til þess að hrinda þess-
um óróleika frá mér, en það var alls
ekki hægt. Þegar á daginn leið fór
það smátt og smátt að skýrast fyrir
mér, að þessi hætta, sem mér fanst
vofa yfir, snerti piltana, en þó eink-
um Jón Sigurðsson. Mér virtist
einnig, að verið væri að ýta undir
mig með að fara í flýti út að Blöndu-
ósi og koma í veg fyrir eitthvert
óákveðið slys. Eg vildi rjúka af
stað, en enginn liestur var við hend-
ina. Að hlaupa til næsta bæjar og
fá þar hest að láni fanst mér svo
heimskulegt. Hér gæti eigi verið
um neitt annað að ræða en ein-
hverja vitleysu, er sæti svona blý-
föst í liausnum á mér. Um enga
hættu væri heldur að tala, sem hægt
væri að koma í veg fyrir.
Svona leið tíminn með sömu óþrcyj-
unni. í rökkurs byrjun verður
hugboðið ákveðnara. Eg þóttist
þá finna með vissu, að það stefni
að Jóni, og helzt að hann mundi
drukna. Drukna! 3>að er ómögu-
legt, hugsaði eg. Þótt steinliði yfir
hann í Húnavatni, væri engin
hætta á ferðum. Deir gætu um leið
tekið liann upp úr vatninu. Eg
reyndi að sannfæra mig um það
livaða ógna vitleysa þetta væri. En
eg gat það eigi. Og svo fundust
mér raddir hvísla að huganum:—
“Nú er alt um seinna.”
Jón reið á móskjóttum liesti, sem
eg átti. Um hálfrökkurs-leytið finst
mér cg vita af því eða hálf sjá það
að Jón ríði á sund út í Húna-ósinn,
þar sem hann fellur úr vatninu, og
drukna þar. En Húnaós er nefnd
áin, sem rennur úr Húnavatni til
sjávar. Enga líkamlega sýn sá eg
þó. Mér virtist þetta líkast því
sem kæmi fram í huganum óljós
mynd af hálfgieymdum viðburði.
Nú virtist mér hugboðið hverfa,
en í stað þess koma nær því föst
vissa um að Jón Sigurðsson væri
druknaður á nefndum stað. En
hér var um ekkert að gera. Myrkur
fallið á og hér um bil 8 km. til stað-
arins. Eg beið með þeirri óþreyju
eftir piltunum, að eg gat ekki eitt
augnablik staðið kyr. Svo komu
þeir, er náloga var fulldimt orðið.
En Jón var eigi með þeim. Eg
spurði þegar eftir honum. Ueii'
sögðu, að á hcimleiðinni hefði hann
kveðið sig þurfa að fara að Hjalta-
bakka. Dar hefði hann sama sem
enga viðdvöl liaft, og sáu þeir hann
ríða allgreitt suður og niður frá
bænum. Bjuggust því við að liann
mundi bíða þeirra við Laxá. En
er svo reyndist eigi, héldu þeir að
hann hefði riðið heim á undan
þeim, og meira vissu þeir eigi um
hann.
Morguninn eftir kom það í ljós,
að Jón liafði, er liann fór frá Hjalta-
bakka, stefnt beint þangað, sem
Húnavatn fellur í Iíúnaós. Hefir að
líkinduin álitið það skemri leið að
Þingeyrum. Á söndunum sást glögt
hvar hesturinn hafði farið út í, og
alllangt þar frá, hvar hann hafði
komist upp úr. En Jón druknaði
þar.
í sambandi við þetta vil eg geta
þess, að fyr um sumarið sagði eg
við Einar Einarsson á Geirastöðum
nú á Blönduós, að það lægi fast 1
grun mínum, að einmitt á þossum
sama stað myndi einhver drukna
af hesti áður en sumarið væri liðið.