Syrpa - 01.07.1915, Page 27

SVRPA, I. HEFTI 1915
ósanngirni þeirra. En í kringum
hann syngur hið brosandi vor, en—
sem ]>ó var ekki eins kærleiksríkt
eins og bros liinnar ástríku en sorg-
mæddu móður. Allt sýndist kcnna
i brjósti um hann, ]>enna litla og
saklausa sjúkling—jafnvel sólin á
fer'ð sinni sá hann og sendi ylgeisla
sína í gognum ómælisrúmi'ð og lét
hann baðast í þeim. En undir tré
nokkru skamt ]>ar frá stóð vagn-
inn hans; hún varð nú að aka hon-
um hinn langa veg til skógarins og
]>a'ðan svo aftur heim.----
Þó er liann svo glaður, auminginn
litli!--En hann varð að liggja.
Frá morgni til kvclds höfðu l>au
taiað um þcssa ferð, að bráðum
mundi snjórinn hverfa og jörðin á
ný kiæðast iðgrænum skrúða, sólin
mundi vilja fara að láta menn og
málleysingja njóta geisla sinna og
valds,—skógurinn lilaut a'ð fara að
kasta af sér vetrargcrfinu og klæð-
ast nýjum fögrum skrúða. Og einn
lilýjan og bjartan dag um vorið
rann upp þessi þráða stund. “Litla
góða barnið mitt, nú skulum við
fara út í skóginn,” sagöi mó'ðir
lians með blíðri og innilegri röddu.
Á leiðinni sofnaði liann, og liún
lét sér ant um að hann fengi að
njóta hins friðsæla svefns. Jafnvel
25
þá er hún ók honum í gegnum
skóginn, og frá gangstignum inn
undir lim trjánna, svaf hann.
Hún stóð nokkra stund í djúpum
hugsunum og horfði á hann þar
sem hann lá sviphreinn með sak-
leysið í ásjónu sinni.
Iíana dreymdi ckki lengur hina
gömiu drauma, og hún vonaði ekki
lengur hinar gömlu vonir, sem
vakað l>öfðu í brjósti hcnnar fyrir
einu missiri, en nýjir tímar færa
manni nýja drauma og nýjar vonir.
En nú dreymdi hana ekki um hann
sem þann, er skyldi vinna sér orð-
stír og álit í heiminum, heldur
þann, sem hún ætti að annast,
]>ann, scm hún ætti að fórna sér
fyrir meöan hennar kramda móður-
hjarta bærðist, og liann livíldi við
hennar bölil>rungna brjóst. — l>að
var víst að hann var henni aldrei
kærari en einmitt nú.
Hún tíndi nokkur blóm, lagði
þau fyrir frairtan liann, svo hann
sæi þau strax þá er hann vaknaði.
Hún sá í anda saklausu og hreinu
barnsaugun lians, þá er hann opn-
aði þau mitt í fegurð og unaði vors-
ins og kliður og fjör vorfuglanna
hljómaði í cyra honum---—og svo
vakti hún hann.—Sjáðu! Ólafur!—
sjáðu blómin!—blómin!”—