Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 54

44
OLDUKAST
N. Kv.
einstakan. Hún hafði í ferskn minni sína
eigin skólagöngu og vissi svo vel hvað þreyt-
ir unglinginn og beygir, hvað vekur hann,
uppörfar og gfæðir hans beztu tilfinningar
— hún vissi, að hógvær aðfinnsla, kærleiks-
ríkar áminningar og viðvaranir koma
meiru góðu og göfugu til leiðar hjá hinni
ungu sál, en kuldalegar og hrottalegar ávít-
ur, skammir og hrakspár. Mitt í sorginni
fannst henni hún verða svo sæl og öllu fargi
af sér létt, er hún innan um barnahópinn
sinn átti fullt í fangi með að komast yfir að
svara öllum þeim spurningum, sem að
henni var beint úr öllum áttum. Að leysa
úr þeim, það átti við hana, það var hennar
líf og yndi.
Nú er hún sat þegjandi í garðherberginu
á Karlsró og var að hugsa um einhverja
smáferð. sem lnin ætlaði að fara nreð skóla-
börnunum sinum, kom þjónustustúlkan
inn með bréf til hennar. Var sem henni
sýndist — höndin hennar frú Fanny Gran
utan á því! Hvað var urn að vei'a? Óljós
grunur gi'eip hana þegar, og, hún leit fljót-
lega til Lorentze, er svaf svo vært. Svo braut
hún upp bréfið og las:
Pegli við Genúa, 15. marz.
„Eg skrifa þér nú þess efnis að biðja þig
að tilkynna Lorentze þá sorgarfregn, er eg
nú lief að færa. í fyrradag brá eg mér með
nokkrum vinum mínum út í götu þá, þar
sem gimsteinabúðirnar eru, og var það ætl-
un okkar að skoða og ef til vill kaupa þar
ýmsa skartgripi. Um morguninn hafði Gran
kvartað um að hann væri eitthvað veikur,
sérstaklega í liálsinum, en eg veitti því svo
sem enga eftirtekt, en hélt. það vera vana-
legt kvef. Annars var hann víst ætíð hrædd-
ur við alla kvilla. Hugsaðu þér svo hræðslu
rnína og harm, er eg kom heim aftur, er eg
frétti, að læknir hefði hjá honum verið og
kvað það vera hálsveiki mjög alvarlega. Var
Gran þegar í snatri fluttur á bráðabirgða-
spítala. Eg er ævinlega svo óttalega hrædd
við sóttnæmi, og hef ætið verið, og hélt að
eg alveg ætlaði að missa vitið af hræðslu.
Hótelstjórinn sagði, að eg á angabragði yrði
að flytja burt, og var hann á glóðum yfir
því, að sjúkdómur þessi yrði þegar gerður
heyrinkunnur. Eg brá þegar við og flutti
hingað til Pegli, smábæjar, rétt hjá Gentia,
og hér er loftslagið ennþá heilnæmara en
þar, og var stöðug rigning á meðan við
dvöldum þar. Eg hef oft sent á spítalann til
að vita, hvernig honum liði, og sömuleiðis
hef eg skrifað lækninum, en annars er eg
nú ekki góð að skrifa á frakknesku. Nú rétt
í þessu fékk eg boð um, að hann sé dáinn.
Eg er alveg utan við mig, og eg get eigi
lengur dvalið hér í þessu óheiljaplássi og
fer því þegar í kvöld með járnbrautinni
áleiðis til Sviss, til margra góðra vina og
kunningja, sem eg á þar. Eg hef nóg með-
mæli og lánstraust, svo hvað það snertir er
eg í engum vandræðum. Samkvæmt erfða-
skránni okkar á milli, er samin var í Kaup-
mannahöfn, er eg nú orðin eigandi að öll-
um eignum hans, nema nokkrum dánar-
gjöfum, og hefur hann þar einnig hugsað
um þig. Annars liggur nú ekki á að ganga
frá þessu, lyrr en eg er betur búin að átta
mig á þessu öllu og get sjált’ komið heim og
gert nánari ákvarðanir. Eg er svo hrædd við
sóttnæmi, að mér er ómögulegt að vera við
greftrun lians, en auðvitað sé eg um hana
eftir því sem við á og slíkum rnanni sæmir.
Fyrir skömmu vorum við úti í kirkjugarði
og skoðuðum legsteinana þar, og er eigi
ólíklegt að Gran hafi þá orðið innkulsa, þvi
kuldann lagði svo ónotalega um okkur frá
marmarasúlunum þar. En hann getur og
hafa sýkst á sjálfu hótelinu, því þessi sýki
hafði áður gert vart við sig, en því var
haldið leyndu. Ef til vill hefði hann helzt
viljað vera fluttur heim, en það er ekki
þægilegt við það að eiga, er um svona næma
sjúkdóma er að ræða. Við höfum þá verið
aðeins 6 mánuði í hjónabandi — er ekki
ógurlegt til þess að liugsa! — En eg veit, að