Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Blaðsíða 62

52
OI.DUKASX
N. Kv.
]i;iu þann rétta. norska smekk. Og er bróðir
hennar brosandi mótmælti lienni með Iiægð,
svaraði luin: „Getiirðu þá neitað því, að
■maturinn á Kárlsró var miklum mun lost-
ætari? Eðá var máske eigi til þess tekið alls
staðar, hvað hann þótti góður og vel tilbú-
inn?“
Hér verður maður að neyta léttari fæðu
en heima, af því að loftið sjálft er svo nær-
andi og hressandi,“ svaraði Gran.
„]á, ]rað má nú segja, að loftið hérna sé
nærandi, eða Iiitt þó heldur. f>ú sýnir það.
Nei, þú ert svo magur orðinn og kinnfiska-
soginn, að það slær guium lit á andlitið. En
hver veit nema mér takist að ráða nokkra bót
á því. Ég ætla sjálf að reyna að matreiða fyrir
]tig eftir mínu höfði og eftir því sem móðir
þín kenndi mér, og svo ætla ég að reyna að
hafa eitthvað á borðið handa þér, sem nærir
og hressir þig betur en loftið hérna, þó heil-
næmt sé.“
Annars hélt Lorentze oftast til í garðin-
um. Hún varð að viðurkenna, að jarðvegur-
inn væri hér frjórri en á Karlsró, og aldrei
fékk hún nógsamlega dáðst að því að sjá
blómgarðinn sinn sígrænan jafnt vetur sem
sumar. Og þegar hún betur athugaði allar
kringumstæður, — el hún aðeins fengi að
lifa samvistum við þenna elskaða bróðui,
já, lifa fyrir hann, eiga hann ein. heilan og
óskiptan, eins og hún hefði átt hann, áður
en honum vildi jressi hörmulega slysni til,
hvers átti hún þá frekar að óska?
Fyrir Margréti leið fyrsti veturinn í Men-
tone eins og í draurni, Hún var hrifin af
hinu óviðjafnanlega fagra blómskrúði, sem
hvarvetna mætti auganu, og lnin dró hið
'heilnæma, hressandi loft að sér í djúpum
teigum. Hennar mesta unun var að ganga
þar upp hæðirnar, þar sem anemónurnar
verða svo yndisfagrar í skógunum, og þar
sem hin ffngerðu, ofíuviðarblöð taka sig svo
einkennilega rit í sólarljósinu. Mesta unun
Iiafði hún þó af að reika með fram strönd-
inni á hinn dimmbláa Aíiðjarðarhafi. F.kki
komust öldurnar, er brotnuðu við klettana
heima, í neinn samjöfnuð við hinar risa-
vöxnu öldur, sem hér hreyktu faldinum og
leituðu svo langt upp á ströndina, að sæ-
barða mölin var nálega þurr orðin eftir
löðrunginn, er sá næsti kom! Hún sat oft
sem í hugfaniginni leiðslu stundum saman á
klettunum og hlustaði á drunur hins æð-
andi hafs og beindi svo augunum æ lengra
og lengra út yfir hinn úfna, hvítfyssandi
hafflöt, allt út í sjóndeildarhringinn.
Já, að reika í draumkenndri, sælli leiðslu
í þessari undursamlegu náttúru, var henni
óblandin unun og ánægja. Hún gat eigi ósk-
að sér neins, er við þá sælu fengi jafnast.
Henni fannst sem væri hún komin inn í
nýja véröld, þar sem hún gasti hrundið frá
sér öllum hörmum, skyldum og erfiðleik-
um. Hér átti hún bara að njóta lífsins, hvíla
sig og drekka inn í sálu sína allt hið feg-
ursta og bezta, er fyrir augun bæri; anda að
sér töfraiim blómskrúðsins, baða sig í sól-
skininu og þeim óviðjafnanlega geislaröðli,
er hvarvetna ríkti í kring um hana. —
Nú var hálft annað ár liðið frá því, er
Margrét hafði kvatt föðurland sitt. Hún fór
nú úr þessu að vakna við úr draumleiðslu
þeirri, er hún allt til þessa hafði lilað í, og
luigsa með meiri alvörugefni um kröfur
lífsins og alvöru. Upplag hennar var þann-
ig, að hún var eins og sköpuð til að hafa
eitthvað alvarlegt, nytsamt fyrir stafni. Að
sönnu var henni enn einkar kært að vera
hjá þessum góðu systkinum, og hún var enn
mörgum stundum upp um heiðarnar þar í
kring og niður við ströndina fram um alla
kletta. En henni var nú þó farið að þykja
lífið nokkuð einmanaiegt, eitthvað svæf-
andi við það, eitthvað tómlegt. Það eitt út
af fyrir sig, að hafa engum föstum störfum
að gegna, var lvenni óbærileg tilhugsun.
Hún skenkti að sönnu æfinlega kaffið á
morgnana, las blöðin á vissum tímum, varði
nokkrum stundum til að fullkomna sig í
tungumálum og las þar að auki talsvert á