Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Blaðsíða 81

N. Kv.
DANSKAR DRAUGASÖGUR
71
út í fjósið og beið átekta. Um miðnætti
kom vofan og staðnæmdist á steininum
eins og hún var vön. Fjósamaðurinn hélt á
sálmabók við brjóst sér, gekk að vofunni
og spurði: „Hvernig stendur á því, að þú
ert að slæðast liér, úr því að þú átt ekki
heima hér á jörðu? Eg skal hjálpa þér til
að öðlast frið í gröfinni, ef eg get.“ „Jæja,“
svaraði hún mæðulega ef þú vilt sjá um, að
það, sem liggur hér undir steininum, kom-
ist jrangað, sem það á að vera, þá skal eg
aldrei koma liingað aftur.“ Fjósamaðurinn
lofaði þessu, gekk níu skref aftur á bak, og
þá hvarf vofan. Morguninn eftir var steinn-
inn rifinn upp, og fannst barnslík undir
lionum. Var það tekið og grafið á kristna
vísu í kirkj ugarði. Eftir það var stúlkunnar
aldrei vart. (C. Sörensen.)
Hvita vofan i Skovsbo.
Á bænum Skovsbo á Suður-Fjóni er hvít-
klædd vofa, sem oft gerir vart við sig; þyk-
ist allt heimafólk þar liafa séð hana. Einu
sinni var ein vinnukonan þar að taka til
í stofunni og varð að taka til fótanna í
skyndi, því að þá kom vofan aðvífandi.
Öðru sinni sat ráðsmaðurinn að kvöldmat
sínum, og þá birtist hún lionum allt í einu.
Hann lét sér ekki bilt við verða og ætlaði
að hafa liendur á henni, en hún hvarf þá
undan eins og reykur. Er því engin furða,
þótt menn trúi sögunum um livítu vofuna
Einkum styrktust menn í trúnni, þegar hús-
freyjan sagði því, að eitt sinn hefði hún
setið inni í stofunni og verið að vagga ung-
barni sínu; þá hefði hvíta vofan birzt allt
í einu við vögguna, grúft sig fyrst yfir hana,
en síðan gefið bendingu um, að hún vildi
láta færa vögguna til; þá kvaðst húsfreyja
hafa orðið skelkuð, gripið vögguna og flýtt
sér með hana út úr stofunni, en varla hafi
hún verið kornin fram yfir þröskuldinn,
þegar loftið í stofunni liefði hrunið niður,
einmitt á þeim stað, þar sent vaggan hefði
staðið. — Á bænum er til gamalt málverk
af konu, sem er nauðalík vofunni; hún er
ung og lagleg, en augnaráðið miður góð-
legt. Enginn veit, af hvaða konu mynd
Joessi er. (Börge Jansen.)
Lindin heiga í Frörup.
Þýtt úr Danske Sagn E. T. Kristensens.
Kristin trú festi fyrst rætur á Fjóni, þar
sem lindin í Frörupsengi sprettur upp.
Einn af útsendurum Anskaríusar til
kristniboðs var stúlka, sem Risia hét. Hafði
hún ferðast víða, en ekkert orðið ágengt
með útbreiðslu kristinnar trúar. F.n eitt
sinn varð hún þess vör, að íbúarnir nærri
Frörup undirbjuggu veizlu mikla, þar sem
færa skyldi hinurn heiðna guði Frey þakkar-
fórnir. Þetta liafði það gert á hverju ári að
vorsáningu lokinni. Þegar Risia vissi um
þessi fyrirhuguðu blótveizlu, þá fór hún til
fólksins og bað það hætta villu þessari. Það
æstist gegn henni, og maður nokkur hjó til
hennar með öxi og veitti henni banasár. En
meðan henni blæddi út, þá opnaðist jörðin
undir fótum morðingjans, og hann sökk þar
niður, sem hann hafði staðið, en jörðin lok-
aðist aftur yfir höfði hans. En jtar sem blóð
Risiu rann, spratt upp lind með tærara
vatni en nokkur maður hafði þar fyrr séð.
Nokkrir menn tóku lík Risiu og jörðuðu
það í liæð, þar sem Frörupskirkja stendur
nú. En lindin í Frörup var liér eftir talin
lieilög og vatnið úr henni læknaði sjúka. Og
skömmu seinna snerist allt fólk á Fjóni til
kristinnar trúar, og var þá ákveðið, að dag-
urinn, sem Risia lét lífið, skyldi haldinn há-
tíðlegur til minningar um hana. Er það
næsti dagur á undan St. Hansdegi.
Enn þann dag í dag streymir fólk með
sjúklinga til hinnar helgu lindar. til þess að
baða þá í lienni. Mannfjöldinn er oft þar
eins mikill og á nrarkaðsdegi. Ungmenni,
verkafólk o. fl. streyma þangað. því að öll
vinna er látin niður falla þennan dag.