Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Blaðsíða 44

34
DYVEKE
N. Kv.
„Maninia," mælti liún, „er nokkuð að
marka það, sem þú segir, að konungi þyki
ekki vænt um mig lengur? Segðu mér það!
Eg tek mér þetta svo nærri, og ei það er satt,
þá er það refsing fyrir synd mína. Eg lief
verið svo sorgbitin síðan veslings ritarinn
var tekinn af, að eg hef varla litið glaðan
dag, og nú er hans náð fjarverandi, svo að
hann getnr ekki kallað mig litlu dtifuna
sína, eins og hann er vanur."
Sigbrit sá, að engu tauti varð við hana
komið. Hún bálreiddist, sló til hennar með
stafnunr, en missti hennar.
„Flónið þitt!“ sagði hún, gekk út og
skellti hurðinni á eftir sér.
Dyveke sat lengi kyrr. Hana langaði til
að ná aftur tali al móður sinni o<í fá að vita
o
meira, en hafði enga getu til þess. Hún var
svo þreytr, að luin gat varla hreyft sig, lagð-
ist á legiibekkinn og reyndi að sofna. Hún
rifjaði upp fyrir sér hvert orð, sem hans náð
hafði sagt við hana, þegar hann kvaddi
hana, en það var ekkert, sem benti til, að
hann elskaði ltana minna en áður. Hún
minntist alls, sem þeim hafði í milli farið
í öil þessi ár, sem hún hafði á hans vegurn
verið, og mundi ekki eftir neinu öðru en
hamingju og gleði.
Hún óskaði, að Edle væri komin, til þess
að geta talað við liana, - eða þá Torben
Oxe kæmi eða einhver annar — aðeins að
hún þyrfti ekki að vera ein. Hún ætlaði að
standa upp og kalla á einhvern, en gleymdi
því aftur ög fór að hugsa um konunginn.
Þá glaðnaði skyndilega yfir henni, og liú'n
þóttist jress fullviss, að Jtetta væri einber hé-
gónii og þvaður. Hún stökk aftur á fætur
og gekk um herbergið léttum skrefum, og
Jrá varð henni litið á kirsiberjakiirlnna. Hún
greip hana og borðaði berin í ákafa, jtar til
er karfan var tæmd. Hún gekk raulandi
fram og aftur í herberginu, settist því næst
við gluggann og horfði á borgarana ganga
um niðri á Amakurstorgi. Þeir litu sumir
upp til hennar og hugsúðu: Þarna situr
konungsfrillan og Sigbrit gatnla móðir
n O O o
hennar.
Dyveke var létt 1 skapi og brosti við.
Hafi hún getað gert öðrum mein, þá
gerði hún það aldrei. Margan vesling hafði
htin leyst úr haldi, eins og bóndann norður
í Ósló. Oft hafði hún hvatt konung í við-
leitni lians til að bæta kjör alþýðunnar, og
aldrei hafði hún hefnt sín á neinum.
Hverjum hefði hún líka átt að hefna sín
á? Hvað sem um það var sagt, þá hafði eng-
inn gert henni mein, og jafnvel drottning-
in, sent hún hafði svipt ást eiginmanns síns,
lagði enga fæð á hana og langaði til að sjá
hana.
Þá kenndi hún allt í einu verkja í hjarta-
stað og hallaði sér aftur á bak í stólinn.
Hún fór að hugsa um Hans Faaborg, Jok-
aði augunum og sá skorpið hræ ltans hanga
í gálganum. Henni fannst hún heyra hringl-
ið í beinagrindinni, sem sveiflaði fram og
aftur í golunni, og að lokum lifnaði hræið
og bað henni óbæna. — Hún hrökk við og
fálmaði frá sér; svitinn spratt út á enni
hennar, hún æpti upp og féll niður á gólfið.
Sigbrit Willums laut yfir dóttur sína.
Þernurnar höfðu komið þjótandi við ópið
og fundið hana í ómegini á góltinu; í skelf-
ingu sinni höfðu Jrær svo kallað á Sigbritu.
N ú lá Dyveke á legubekknum, náföl og
sveitt, með lokuð augu og titrandi limi.
„Dyveke!“ sagði Sigbrit höstunrrómi.
Hún opnaði augun, en lokaði þeim jafn-
skjótt aftur.
„Kæri herra minn,“ umlaði hún.
Sigbrit hristi hana til og skammaði þem-
urnar, sem stóðu grátandi hjá og vissu ekki
sitt: rjúkandi ráð.
„Leystu kyrtilinn frá henni, og þú þarna
— stelpukjáni, sæktu vatn, en vertu ekki að
grenja eins og þú sért veik. Elsebe, hlauptu
til Tómasar bartskera í einum spretti.“
Þernurnar hlýddu boðum hennar, en
sjálf settist hún á bekkjarstokkinn og horfði
á dóttur sína.