Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Blaðsíða 155

N. Kv.
FLINK STÝRIMAÐUR
145
vel fyrir þar inni. Hið sama er uin alla
aðra að segja; enginn lá á liði sínu og allir
gerðu sitt til að koma öllu sem bezt fyrir
og gera allt sem snotrast og vistlegast. Það,
sem lrelzt mátti án vera af búsáhöldum,
sem og matvælum og garðávöxtum, mjöl-
vörum og fleiru, var staflað upp og geymt
í gamla húsinu, sem nú var tórnt. Skotfær-
in öll og byssur voru í kjallara nýja húss-
ins, sem og hið allra nauðsynlegasta, sem
daglega þurfti á að halda, ýmiss konar mat-
væli, mjölpoki, kjöt, stálþráður, saumur,
segldúkur og ótal margt fleira. Stóru tunn-
una fyllti Flink af vatni, eftir að hafa sett
á hana krana, til þess að geta tappað vatnið
úr henni.
Nú var öllu því helzta, sem gera þurfti,
lokið, og tóku allir sér nokkra hvíld. Þó
fannst Flink enn vera eitt, sem bráðnauð-
synlegt væri að afla sér, áður en það væri
um seinan, en það var að veiða nokkrar
skjaldbökur sér til matar. „Eigum við, Villi
minn, að bregða okkur á skjaldbökuveiðar
ofurlitla stund, að gamni okkar?“ spurði
Flink.
Jú Villi var til í það.
Þeir lögðu strax á stað. Uti fyrir dyrun-
um rákust þeir á Júnó, og sagði Flink lienni,
að safna saman öllu því eklsneyti, er itún
fengi í náð, og bera það saman í lilaða, inn-
an girðingarinnar.
„Já, það geri eg með ánægju, Flink rninn!
Þú vilt hafa allt í röð og reglu og vera við
öllu búinn. Eg skil það vel!“ svaraði Júnó.
„Já, á því ríður líka, stúlka mín!“ sagði
Villi.
Þeir fóru nú á veiðar, og er dimma tók,
voru þeir sex skjaldbökum ríkari. Nú sneru
þeir lieim aftur, skimuðu út á sjóann, hvort
nokkur liætta mundi á ferðum, lokuðu dyr-
unum, settu slagbrand fyrir og gengu svo
til náða.
XXXV. KAPÍTULI.
Nú koma Malajarnir!
Enn leið vika. Svo fór veður að breytast,
og allt benti á, að rigningatíminn væri í
O ’ o o
aðsígi.
Það hvessti á austan, og himininn varð
alskýjaður. Einn daginn gengu þeir að
vanda til strandar, Flink og Vilhjálmur,
um sólaruppkomuna. Garnli Flink brá upp
sjónaukanum og skimaði úr yfir hafið í aust-
ur. Hann skimaði og glápti, eins og honum
yrði hálfhverft við. Vilhjálmur veitti þessu
eftirtekt, og spurði eins og í hálfgerðu fáti:
„Sérðu nokkuð nýstárlegt? Þú horfir allt-
af í sömu átt.“
Flink svaraði eigi strax. Það gat verið, að
honum missýndist. Það var kólgubakki
lengra úti, svo það sást ekki svo greinilega,
Jú, honum hafði eigi skjátlazt.
„Já, drengur minn!“ sagði gamli maður-
inn, hægt og stillilega, „eg sé nokkuð. Eg
sé eins og grasgræna díla þarna langt úti,
og veit vel, að það eru seglin á Malaja-
bátunum, sem eru að koma.“
„Hvað ertu að segja, Flink? Seglin?“
„Eg segi seglin, já. Þeir nefnilega flétta
sér segl á bátana sína úr stórvöxnu grasi.
Taktu við sjónaukanum og sjáðu sjálfur!“
Vilhjálmur gerði það. „Já, nú sé eg þá.
Það eru að minnsta kosti einir tuttugu bát-
ar, eða líklega nær þrjátíu!"
„Já, og í hverjum báti svona tuttugu til
þrjátíu manns.“
Vilhjálmur leit á Flink: „Hvað er nú til
ráða? Hvað getum við gert, er um svona
fjölda er að ræða? Hún mamma verður svo
hrædd!“
„Okkur verður, vona eg, eitthvað til um
það að taka mannlega á móti þeim, þótt
við ofurefli sé að eiga. Mundu eftir girð-
ingunni okkar; hún er öflug, og byssunum
okkar; þær ættu að hafa dálítið að segja..
19