Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 137

-N. Kv.
FLINK STYRIMAÐUR
127
„Láttu aumingja hænurnar heldur unga
þeim út, mamma," sagði hann.
En því neitaði frúin með öllu.
„Nei, góði Villi minn! Heilsan þín er
okkur dýrmætari en nokkrir hænuungar! “
En Tom vildi nú einnig leggja orð í belg.
„Mér þykja líka egg fjarska góð!“
„Jæja,“ sagði mamma hans brosandi, „er
það svo? En þú færð bara engin egg, að
minnsta kosti ekki í dag; þú ert ekkert
veikur!“
„Jú, eg hefi iðrarverki!" sagði Tom og
bar sig illa.
„Eru það ekki öllu heldur ósannindaverk-
ir, litli vinur minn? En annars máttu ekki
halda, að egg séu lioll við iðrarverkjum.“
„Já, en eg hef líka höfuðverk!“
„Eg vil ekki heyra neina vitleysu!“
„Eg er reyndar alls staðar veikur!“ hélt
Tom áfram.
„Ef svo er, er sjálfsagt að stinga þér strax
í rúmið, og gefa þér inn vænan skammt a(:
ameríkanskri olíu!“
„Nei, í öllurn bænum! Ekki ameríkanska
olíu — þá miklu heldur egg!“
„Vertu nú ekki að þessu bulli,“ sagði
Grafton í höstum róm. „Þegar við fáum nóg
af eggjum, verður þú ekki settur hjá, — ef
þú ert þekkur og hlýðinn.“
Frúin sagðist hafa fengið Karólínu litlu í
hendur alla umsjón með kjúklingunum, og
þá væri og sjálfsagt, að hún einnig hefði
um ráð yfir eggjunum.
Nú voru þeir Grafton og Flink önnum
kafnir nokkra daga. Þeir voru að reita ill-
gresi uppi í garðinum. Næstu tvo daga kom
Júnó inn með þrjú til fjögur egg úr hænsna-
kofanum, en á þriðja degi tók alveg fyrir
það. Skyldu hænugreyin alveg vera hættar
að verpa, svona allt í einu? Fimmta daginn,
er setzt var að snæðingi, fannst Tom hvergi.
Frúin kallaði og leitaði að honum, en fann
hann ekki. Hvar gat drengurinn verið nið-
ur kominn?
Flink glotti lítið eitt, svo sagði hann: „Á
eg að segja yður hvað eg held, góða frú! Eg
held að við þurfum ekki að vona eftir hon-
um í dag til máltíðar, fyrr en þá í kvöld, en
það amar nú sarnt ekkert að honum, er eg
að vona.“
„Hvað meinið þér með þessu?‘
„Það skal eg nú segja yður: Drengurinn
er vel geymdur niðri í hænsnakofa! Hlustið
nú á mig! Eg skildi ekkert í því, að hæn-
urnar hættu svona allt í einu að verpa, og
vildi að því komast, hvernig á því stæði. Eg
fann ekki eitt einasta egg, en í gær fann eg
eggskurn, er falin voru undir kókosblöðum.
Nú já, það stendur þá svona á því! Þetta
grunaði mig! Og þetta er þó nokkuð ti! að
henda gaman að. Og í morgun lokaði eg
dyrunum vel og vandlega, en fallhlerann
lét eg standa opinn. Svo leyndist eg bak við
tré, þaðan sem eg þó gæti séð allt, er fram
færi. Jú, grunur minn rættist. Tom læddist
að dyrunum á kofanum, þreif í hurðina, er
lét ekki undan, og þá skreið hann eða
þrengdi sér inn um hleragatið. I einni svip-
an var eg komin að dyrunum og skellti hler-
anum óðara fyrir og negldi hann, svo að
honum eigi yrði þokað til. Þarna inni sat
nú litli Tom eins og refur í dýraboga.“
Allir hlógu, og hlógu dátt, að þessu æfin-
týri, sem vesalings Tom, litli sælkerinn,
hafði lent í. Og foreldrum hans kom saman
um, að þessa meðferð ætti hann sannarlega
skilið, og að í hænsnakofanum skyldi hann
verða að gera sér að góðu að vera til kvölds!
„Já,“ sagði negrastúlkan og klappaði sam-
an höndunum og hló svo dátt, að tárin
runnu niður eftir kinnunum. „Það var gott
að þetta komst upp. Tom lætur eggin í friði
héðan í frá.“
Nú leið klukkutími; þá var Tom farið að
leiðast að sitja í hinurn litla og óvistlega
kofa. Hann fór nú að öskra eins og naut, en
það hjálpaði ekkert. Enginn kom til að
hleypa honum út. Þegar að miðdegisverði
leið, emjaði hann og gólaði, fyrst öskrið
hjálpaði ekki neitt. En ekki heldur það