Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 152

142
FLINK STÝRIMAÐUR
N. Kv.
og hún hefur gott af því, að hún sé bikuð.“
Er þeir fóru inn sundið, sáu þeir að allir
voru komnir ofan að sjó til að taka á móti
þeim og hjálpa þeim til að bera af.
„Þið eruð seinir í tíðinni, drengir mínir,
kallaði frúin á móti þeim, áður en bátur-
inn lenti. Eg var orðin hálfhrædd um ykk-
ur og vænt þótti mér um, er eg sá til ykkar."
„Já mamma, það er líka slæmur flutn-
ingur sem við erum með en þetta er líka
það síðasta af honum.“ „Gott kvöld, Júnó
mín,“ sagði Villi og stökk upp úr bátnurn.
Eg vona, að þú hafir nú eitthvað gott á
borðurn fyrir okkur er heim kemur, því að
við erum báðir glorhungraðir."
„Já, eg hefi steiktan fisk lianda ykkur.“
„Mér þykir steiktur fiskur verulega góð-
ur,“ sagði Tom.
„Já, Tom, Jaér Jrykir víst allur matur góð-
ur, er ekki svo?“ sagði Flink. „Það er að
segja nema amerísk olía. Þú ert víst búinn
að éta yfir þig af því góðgæti, er ekki svo?“
„Jú, hún er vond; hana vil eg ekki, en
banana vil eg og guara-ávexti, Jregar þeir
eru orðnir nógu þroskaðir.“
„Já, og víst einnig Jró þeir ekki séu full-
þroskaðir,” sagði Flink. „En til allrar ham-
ingju nærðu ekki í þá annars værirðu bú-
inn að fara með rnagann í Jrér fyrir löngu.
— En nú förum við heim að lrorða.“
XXXIV. KAPÍTULI
Tom i bdtnum.
Daginn eftir var sunnudagur, og Jrar sem
allir höfðu unnið af kappi alla vikuna, var
livíldin öllum kærkomin. Þeim konr öllum
saman um að flytja daginn eftir alfarin í
skennnuna og búa þar um sig.
Þessu var hrundið í framkvæmd. Þegar
matazt hafði verði, lögðu allir á stað upp í
skóginn, og eftir stutt sarntal við Grafton,
markaði Flink garnli fyrri hring eða girð-
ingu umhverfis lrúsið eða skemmuna. Öll
þau tré, er innan hringsins voru, skyldi
fella, og þau, er næst fyrir utan voru sömu-
leiðis. En öll þau tré, er í hringröndinni
voru, skyldu standa sem aðalmáttarviðir í
skíðgarði þeim, er vera skyldi þeim sem
virki, ef í bardaga lenti við villimennina.
Grafton hafði meira en nóg að gera að fella
trén. Svo bútuðu þau Vilhjálmur og Júnó
þau niður og færðu Flink þau, sem svo hjó
þau til og lagaði eins og bezt við átti. Allt
fór þetta vel úr hendi, og upp var komið
traustasta vígi um kvöldið. Allir voru
þreyttir að loknu dagsverki og lögðust-
þegar til hvíldar. Flink og Vilhjálmur voru
þó lengur á fótum, því Flink kvaðst hafa
um nokkuð við Villa að tala, sem eingöngu
færi þeirra á milli.
„Við verðum víst að vaka fram eftir kvöld-
inu, Villi minn. Eg er að sönnu þreyttur
orðinn, en ljórunum verð eg að halda opn-
um fram í svarta myrkur. Það er aldrei á
J^essa villimenn að ætla. Þeir geta ráðist á
okkur að kvöldi til. Hánóttina koma þeir
varla, og þá fer eg rólegur að sofa. En það
er ekki óhugsandi, að þeir ráðist á okkur
snemrna að morgninum, áður en bjart ei
orðið. Þess vegna þarf annar hvor okkar að
vera kominn á fætur áður en lýsir af degi,
eða svona kl. 2 til 3, til að geta verið við
öllu búinn. Eg hef hugsað nokkuð um þetta
fram og aftur, og meðal annars hef eg reikn-
að út, að eins og stendur,.hafa þeir mótbyr
og mótstraum. En Jregar regntíminn kem-
ur, verður breyting á þessu; þá fara Jieir að
fá leiði og sigla þá á stuttum tíma hingað;
en Jaeir nenna tæplega að taka svo langa lcið
á árum. Þó er hugsanlegt, að þeir taki rögg
á sig og komi, en Jrá er um að gera fyrir
okkur, að vera varir um okkur og viðbúnir
að taka á rnóti þeim. Eg segi þetta svona við
þig, en við minnumst ekkert á það við for-
eldra Jaína; það er óþarfi að vera neitt að
skjóta þeim skelk í bringu, og þú hefur ekk-
ert orð á þessu við ,þau, en Jrú værir kann-
ske til með að hafa andvara á þér?“
„Já, með ánægju, góði Flink. Reiddu þig