Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 77

N. Kv.
DANSKAR DRAUGASÖGUR
67
kvölcls úr vinnu heim í Litlu-Skensved;
klukkan var þá um ellefu. Það var nið-
dimmt, svo að eg sá örskammt frá mér. Þeg-
ar eg gekk þarna í hægðum mínum, mætti
eg hvítri vofu; á höfðinu hafði hún hvíta
nátthúfu niður á augabrúnir, var klædd
dragsíðum, hvítum hjúp og í hvíturn sokk-
um. Hún spennti giæipar yfir brjóstið og
gekk löngum ogdrattandi skrefum. Um leið
og eg mætti henni, gekk hún að mér og leit
framan í mig, svo að eg hrökk skelkaður út
í vegarskurðinn. Svo gekk eg áfram spöl-
korn og leit þá við, en hún stóð kyrr og að
síðustu hvarf hún. Þá tók eg af mér tréskóna
og hljóp allt hvað af tók heim til mín, en
lengi var eg að ná mér eftir skelkinn'. —
Aldrei sá eg þetta framar og get ekkert sagt
um, hvað þetta var.
(Hilmar Svendsen.)
Svipur hjá Kronborg.
A víggörðunum við Kronborg sjá varð-
mennirnir stundum einhverja vei u í rauðri
kápu; hún getur blásið upp og minnkað og
gengur ýmist upprétt eða skríður á fjórurn
fótum. Þó er ekki til þess vitað, að hún hafi
nokkru sinni skipt sér af neinum. Varðmað-
ur nokkur ávarpaði hana eitt sinn, og þegar
hún svaraði ekki, miðaði hann byssunni á
hana og skaut, en hún virtist ekki láta sig
það neinu skipta. Þá varð hann svo hrædd-
ur, að hann hljóp á varðstofuna og sagði
frá þessu, en varðflokkurinn, sem út var
sendur, varð einskis var. Varðmaðurinn
veiktist upp úr þessu og lenti í klandri, af
því að hann hafði hlaupið af verðinum. —
Öðru sinni sáu allir verðirnir veruna sömu
nóttina.
(P. Stolpa.)
Afturgangan í Hoptrup.
Fyrir svo sem 30 árum var stúlka frá Ved-
sted í vist í Hoptrup. Til þess var tekið, hve
áræðin hún var; hafði oft verið reynt að
hræða hana, en aldrei tekizt. Þá bar svo við,
að hún átti að mjólka kýrnar í afskekktu
skógarrjóðri um tvöleytið að næturlagi.
Þegar hún var að verki sínu, bar þar að
inann, undarlega búinn. Stúlkan liélt, að
verið væri að hræða sig, og sagði: „Þú skalt
ekki láta þér detta í hug, að þú getir hrætt
mig.“ En þegar hún leit upp á manninn, sá
hún, að þetta var en^inn lifandi maður,
heldur afutrganga. Hann horfði hvasst á
hana og tók köldum höndunum um úlnliði
hennar, svo að förin sáust eftir árum saman.
„Lestu þrisvar faðirvor fyrir sálu minni,“
mælti hann. Henni lá við öngviti og reyndi
það, en tunga hennar var sem lömuð væri.
Að lokum stamaði hún því frarn þrisvar:
„Líttu á þarna,“ mælti maðurinn, og þá sá
hún höll, þar sem ljósagangur var mikill og
þjónustufólk var á þönum upp og ofan stig-
ana. „Fyrir 400 árum átti eg þetta,“ hélt
hann áfram, ,,en eg var maður mjög syndug-
ur og var dæmdur til að reika hér um, þang-
að til eg fyndi einhvern, sem vildi lesa fað-
ir vor þrisvar fyrir mig; nú vonast eg eftir
að hljóta eilífan frið. Komdu liingað aftur
eftir níu nætur á sama tíma og þá muntu fá
staðfestingu á því, sem eg hef sagt.“ — Stúlk-
an fannst nær dauða en lífi, og hún var al-
veg mállaus í níu sólarhringa, en þá fékk
hún ráð og rænu og áræddi að fara á vett-
vane. Þar fann hún blað með grænni árit-
un, sem aðeins lærðir menn skildu, en þar
þakkaði maðurinn henni og sagði, að nú
nyti sál hans friðar. Bæði stúlkan og blaðið
urðu að fara til Haderslev, og lýsing hennar
á manninum þótti mjög eftirtektarverð.
Hann var búinn alveg eins og aðalsmenn
voru fyrir 400 árum, og skriftin var forn-
dönsk. Lengi á eftir var mjög urn þenna at-
burð talað. — Upp frá þessu varð stúlkan að
sínu leyti eins hræðslugjörn og hún hafði
verið áræðin áður. (A. L.)
Draugurinn í Galtrup.
Maður nokkur, Kræn Balle að nafni, átti
Galtrup-bæ og hann liengdi sig til þess að
9*