Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 113

N. Kv.
FLINK STÝRIMAÐUR
103
skal eg taka að mér,“ sagði Flink, „og svo
skal eg sýna þér, stúlka mín, að þú þarft
aldrei að vera í vandræðum með salt.“
Að máltíðinni lokinni var hafist handa
að setja upp tjaldið þeirra karlmannanna.
Villi og Júnó hjálpuðu til eftir mætti, og
var því verki brátt lokið. Það var nú farið
að skyggja og dagur að kveldi kominn. All-
ir komu sanran, og þökkuðu guði fyrir
hvernig gengið hafði að koma öllu í lag.
Svo lögðust allir til svefns, þreyttir, en á-
nægðir nreð dagsverkið.
XVIII. KAPÍTULI
Nóg að starja.
Grafton var verulega ánægður með þenn-
an stað, sem Flink Irafði valið til framtíðar-
dvalar. Hann var nriklu ánægðari og ör-
uggari hérna megin á eynni, en hinunr meg-
in, þar sem allt minnti lrann á, að lrann og
fjölskylda hans væru vesalings skipbrots-
nrenn. „Þar,“ sagði hann við Flink, „gat
eg aldrei gleynrt fyrra heimili mínu og föð-
urlandi. Hér finnst mér eg eiga heinra. Hér
er svo yndislega fagurt og viðkunnanlegt!“
Það senr sérstaklega var lögð rík álrerzla á,
var að sjá svo um, að aldrei þryti drykkjar-
vatn, og þeir feðgar, Grafton og elzti son-
ur hans, tóku sér því skóflu og reku í lrend-
ur og leituðu fyrir sér unr vatn allt upp á
milli pálmatrjánna, þar sem skugga bar á.
Þar grófu þeir svo víða og djúpa lrolu niður
að þeir gátu konrið þar fvrir tunnu, sem
Flink fékk þeinr. Þegar Flink Irafði lagt á
ráðin og sýnt þeim, hvernig öllu skyldi fyrir
koma, kallaði liann á Júnó.
„Þú verður nú að búa til miðdegismat-
inn í dag, stúlka mín! Það er bezt að þú
steikir okkur flesk og svo geturðu einnig
gefið okkur að snrakka dálítið af skjaldböku-
kjöti. Svo geturðu hitað upp það sem af
gekk súpunni í gær.“
Já, irún kvaðst skyldi annast þetta.
„Jæja, nú er mér eigi til setunnar boðið,“
hugsaði Flink, „því lrezt er að nota góða
veðrið.“
Ganrli maðurinn tók nreð sér ofurlítið
af kjöti og kexi og gekk til strandar.
Á meðan hann var fjarverandi, héldu þeir
feðgar svikalaust áfranr að grafa, og unr
miðjan daginn voru þeir búnir að grafa
eins og Flink hafði fyrir þá lagt. Svo héldu
þeir með skóflu og reku um öxl lreinr að
tjöldunr. Þar sat frúin, önnunr kafiir við að
bæta föt barnanna.
Henni varð nú á, að segja nákvæmlega
hið sanra við nrann sinn, senr hann haiði
sagt við Flink um nrorguninn: „Það gleður
nrig verulega að vera flutt hingað; hér líður
nrér svo miklu betur, en þar senr við vor-
unr.“ Og um leið og lrún tók alúðlega i
hönd nranni sínunr og leit í augu lronunr,
bætti hún við: „Hér gæti eg lifað alla mína
ævi, hér er svo yndislega fagurt og við-
kunnanlegt. Eins sakna eg þó. Veiztu hvað
bað er? Fuglakvak og fuglasöng. Hefir þ-
veitt því eftirtekt, að hér eru engir söngfugl-
ar eins og heima?"
„Nei, þeir eru víst engir hér, eða lrefir
þú séð nokkra, Villi minn?“
„Já, pabbi, en aðeins einu sinni. Það flaug
lrópur af þeinr langt frá nrér, en lrvaða fugl-
ar það voru veit eg ekki: þeir voru svona
á stærð við dúfur . ... En þarna kenrur rrú
Flink!. . . .“
„Júnó, ertu til nreð matinn?“
„Já,“ svaraði stúlkan.
„Gott er það! En áður en við borðunr er
réttast að við hjálpum Flink að bera upp
eittlrvað af dótinu, sem lrann kom nreð,“
sagði Grafton. Þau gerðu það. Villi velti
upp vatnstunnunni alla leið upp að vatns-
bólinu.
Óðara en búið var að borða, spratt Villi
upp og sagði: „Þá förunr við að koma brunn-
inunr í lag.“ Manrnra hans leit á hann og
sagði: „Þú ert duglegur og ósérhlífinn, væni
drengurinn minn!“