Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 104

94
FLINK STÝRIMAÐUR
N. Kv.
•en þú, Villi, lætur vatn á I'jórar flöskur, en
eg ætla að sauma sinn strigapokann handa
hvorum okkar undir nestið.“
„Gæti eg ekki greitt neitt fyrir?“ spurði
Grafton.
„Jú, þér getið dregið áxirnar á, svo þær
bíti betur. Hann Tom getur víst snúið
undir.“
Tom hafði nú raunar heldur viljað
hlaupa um og leika sér, en er hann heyrði
Flink bera það traust til sín, að hann gæti
snúið hverlisteini, þá viðraðist hann upp
og hamaðist svo við að snúa, að svitinn
draup af honum. Hann gaut jafnframt aug-
unum til Flinks, er var að hamast við að
sauma strigapokana.
Flink lofaði Tom á hvert reipi fyrir dugn-
að Iians og kallaði á niömmu Iians, til að
benda lrenni á, hve kappsamur og duglegur
hann væri.
Fyrir kvöldið var allt undirbúið ferðina.
Allir gengu snemma til náða, því leggja
skyldi snemma á stað í ferðalagið, áður en
hitasvækjan yrði alveg óþolandi.
„Hvenær kornið þið nú aftur úr ferðalag-
inu?“ spurði frú Grafton, er þeir Flink og
sonur hennar buðu henni góðar nætur og
kvöddu hana.
„Um jrað verður eigi sagt með vissu. Á
morgun er miðvikudagur. Sennilega kom-
um við aftur á föstudagskvöldið, eða
snemma á laugardaginn," svaraði Flink.
„Við höfum með okkur nesti til þriggja
daga.“
Fyrir sólaruppkomu daginn eftir var
Flink gamli kominn á fætur og vakti Villa,
er klæddist í snatri. En hægt fóru þeir, til
þess að vekja eigi frúna. Nestispokarnir
voru tilbúnir, og í hvorum þeirra tvær
flöskur af vatni og kjöt til ferðarinnar. Svo
var í poka Flinks, er var talsvert stærri, tölu-
vert af hveitibrauði og ýmsu (iðru, er á
kynni að þurfa að halda. Ennfremur hafði
Flink um sig bundið taugum til að tjóðra
með hundana.
Þeir lögðu pokana á herðar sér og héldu
á öxunum og skóflu í höndunum. „Getur
þú, Villi, haldið á skóflunni? Hún er ekki
svo þung.“
Svo drukku þeir lyst sína af vatni, og
hundarnir, sem ólmir vildu komast á stað,
fengu nú að belgja í sig vatni eftir vild.
Þegar þeir höfðu drukkið nægju sína, var
lagt á stað inn í skóginn, og bráðum voru
tjöldin komin þeim í hvarf. Enginn haíði
vaknað við burtför jreirra.
Þegar komið var nokkuð inn í skóginn,
nam Flink staðar og sagði: „Það getur nú
verið nógu gott að komast burt frá heimili
sínu, en ekki er lakara að rata heim aftur.
F.n hver ráð gefast til þess?“
Já, Jrað stóð nú eigi vel Ijóst fyrir Villa.
„Nei, ]>að getur orðið full erfitt. Við verð-
um víst að merkja trén.“
„Merkja trén?“
,, Já, en auðvitað eigi öll. Við flísum dá-
lítið af bei'ki af tré og tré á stangli, og þá
jrekkjum við þau aftur. Þar er leiðarsteinn-
inn. Við merkjum svona tuttugasta hvert
tré, er við göngum frarn hjá; þú merkir
hægra megin við veginn, en eg vinstra meg-
in. Já, svona! Rétt! Þú sérð, að Jretta er
ekki erfitt og seinkar okkur ekkert"
„Þetta var gott ráð, og þér líkt að reikna
Jrað út!“ sagði Villi, og svo héldu Jreir
áfram.
„Já, með hliðsjón til þessarra merkja og
leiðbeiningar vasa-leiðarsteinsins hans Os-
borns skipstjóra rötum við um alla eyna.“
„Nú, svo þú hefur einnig leiðarstein
með! En hvað eigum við að gera með skófl-
una?“
„Við getum orðið þyrstir, og þá er gott
að grafa eftir vatni, er Jrrotið er í flöskun-
um.“
„Þú sérð ráð við öllu, Flink!“
„Onei, því er nú verr, drengur minn,
en eg er ef til vill útsjónarsamari en foreldr-
ar þínir. Þau hafa aldrei þurft á því að
halda, að krafla sig fram úr erfiðleikum,