Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Side 138

128
FLINK STÝRIMAÐUR
N. Kv.
hjálpaði, því að allir voru víst orðnir heyrn-
arlausir! Fyrst, er liðið var fast að kvöldi,
voru dyrnar opnaðar og Tom slapp út.
En hann fór allur hjá sér, og það var ekki
laust við að hann skammaðist sín. Hann
hypjaði sig strax út í horn, er inn kom, og
talaði ekki orð.
„Jæja, litli Tom! Hve mörg egg hefur þú
etið í dag?“ spurði Flink í stríðnisróm.
Tom varð nokkuð undirleitur og urnlaði
eittlivað í honum, að þetta skyldi sér aldrei
verða á aftur. Svo lýsti hann yfir því í nokk-
uð hressilegri róm, að hann væri glorhungr-
aður. En foreldrar hans Iétust eigi heyra
það. Litlu síðar beinlínis hrópaði hann:
„Eg er svo glorhungraður, og vil !á mat!“
„Vilt fá mat! Þannig biðja góðu börnin
ekki um mat!“ sagði frúin, „og þú færð
heldur engan miðdegismat. Heldurðu að
þú fáir bæði að háma í þig egg, og getir svo
heimtað miðdegismat? En sú frekja! Nei.
nú verður þú að bíða kvöldmatarins, Tom.“
Þetta voru nú verri fréttirnii; og með
sjálfum sér lofaði Tom því, að það skyldi
eigi oftar koma fyrir, að hann sjálfur hefði
af sér miðdegismatinn sinn.
Er búið var að taka af borðinu, söfnuðust
allir, ungir og gamlir, utan um Flink
gamla, sem nú hélt áfram sögu sinni:
„Um síðir komst eg til Newcastle, þreytt-
ur og yfirkominn af sorg og hugarangri. Við
námum staðar hjá veitingahúsi einu, og
kom þá áður nefndur félagi minn til mín,
sá er skýrt hafði mér frá dauða rnóður minn-
ar og Mastertons, og sagði við mig dálítið
afsíðis: „Er sá grunur minn réttur, að þér
séuð þessi piltur, Elink, sem Masterton tók
sér í sonar stað?“ Eg laut höfði, og kvað það
rétt til getið. Hann rétti mér höndina og
bað mig að láta eigi Iiugfallast. ,.Þér voruð
svo ungur þá, og æskan er fljótíærirt og
hvatvís, og þér hugsuðuð eigi um þá sorg, er
þér ylluð móður yðar. Og það var heldur
eigi það, að þér strukuð, sem verst áhrifin
hafði á hana, heldur hitt, að þér væruð dá-
inn, það gat hún ekki borið; en þér voruð
eigi orsök í þeirri lygafregn. Nú skal eg
segja yður hvað þér eigið að gera: Þér eigið
að koma með mér, því að við höfum um al-
varlegt mál að ræða.“
Eigi vildi eg fallast á það. „Lofið umræð-
unum um það málefni að bíða til morguns,“
sagði eg, „fyrstu sporin mín hér skulu
liggja út að mínu gamla heimili, og þar næst
út að gröf móður minnar.“ Hann sagði mér
hvar hann ætti heima, og eg lofaði honurn
að heimsækja hann daginn eftir. Þegar eg
kom til míns gamla heimilis, þar sem eg síð-
ast sá elsku mömnni mína, fékk es: eins 02'
stungu í hjartað, er eg heyrði ruddalegan
hlátur og fliss innan úr húsinu. Dyrnar
stóðu í hálfa gátt og eg leit inn. í horninu,
þar sem móðir mín var vön að sitja í gamla
daga, stóð nú þvottavél, og voru þar tvær
konur að kefla þvott. Strax og þær sáu mig
fóru þær að flissa og spurðu hvert erindi
mitt væri? Eg virti þær ekki svars, og hlóp
á dyr. Mér fannst þetta léttúðarfliss kven-
sniftanna saurga og svívirða lielgar minn-
ingar frá æskudögunum. Eg fór nú inn í ná-
býlishús eitt, þar sem áður bjó kona, ein af
beztu vinkonum móður minnar. Hún bjó
þar enn, og þegar hún vissi liver eg var, tók
Iuin alúðlega á móti mér, og fór að tala um
móður míua með viðkvæmni og lotningu,
og hvernig IíI hennar hefði verið og hve
Masterton, eftir hvarf mitt af sjónarsviðinu,
hefði á allan hátt borið umhyggju fyrir
henni og sýnt henni alúð og blíðu í hví-
Vetna, með höfðinglegum fjárframlögum og
öllu, er hana mætti gleðja. Hann sýndi í
öllu, að það var hans hjartans þrá, að bæta
henni sonarmissirinn.
„Eg verð að fá að sjá gröf hennar,“ sagði
eg. „Já, nú skal eg koma með yður og sýna
yður liana." Svo fór hún með mér út í
kirkjugarð, og lét mig þar einan eftir með
hugsanir mínar. Eg féll á kné á leiði hennar
— og hágrét, og eg bað hana að fyrirgefa.