Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 31

N. Kv.
DYVEKE
21
henni frá öllu saman eins og Hans Faaborg
hafði sagt honum það. Henni blöskraði svo
að heyra, hvernig lionum hafði sagzt frá, að
henni varð ekki mikið fyrir að gera eins og
móðir hennar hafði skipað henni og sverja
og sárt við leggja, að þetta væri haugalygi
frá upphafi til enda.
,,F.g fór upp í höllina með Edle og herra
rorben. Þér voruð fjarverandi og drottn-
ingin, og mig langaði til að sjá herbergið,
sem þér væruð í, þegar þér eruð ekki hjáDy-
veke. Eg sá það og bað fyrir sálu vðar
frammi fyrir róðukrossinum, sem stóð á
borðinu yðar. Öðruvísi var það ekki, og
Hans Faaborg hefur logið skammarlega
npp á mig.“
.,Dyveke, litla dúfan mín,“ mælti kon-
ungur.
Undir eins daginn eftir kom Sigbrit Edle
ut í þýzkt skip, sem átti að sigla til Björg-
vmjar. Henni fannst ráðlegast að losna við
hana, ef eitthvað kynni meira í að skerast í
málinu. Svo minntist hún á Hans Faabors;
. o
Vlð konung.
»Eg sé um liann,“ mælti Kristján kon-
ungur.
Sigbrit sá á svip hans, að ritarinn mundi
fá makleg málagjöld.
Svo leið og beið, og hans náð lét ekki á
llemu bera. Hann var hinn alúðlegasti við
Hans Faaborg, talaði meira við hann en
endranær og kallaði hann einu sinni inn í
herbergi sitt og lét liann segja sér söguna
um Dyveke og Torben Oxe upp aftur.
..Það er ekki af því að eg trúi henni,“
maelti konungur, ,,en þú ert viss um, að þú
sast þetta með eigin augum?“
Hans Faaborg sór það.
»Og þar voru engin önnur vitni en þú?“
Hans Faaborg sór aftur.
»Gott og vel,“ mælti konungur. ,,Þú ert
mer trúr þjónn, og eg kann vel við, að þjón-
ar mínir hafi auga á hverjum fingri. Gættu
^ess að segja engum frá þessu og að launurri
■shaltu fá tekjurnar af kanúkaembættinu í
Hróarskeldu, sem þú hefur beðið mig um.“
Hans Faaborg féll á kné og kyssti á liönd
konungs. Svo notaði hann tækifærið til að
segja, að hann hefði trúlofast dóttur Jörg-
ens Hansens, Edle, sem dveldist á garði Sig-
britar; bað hann hans náð að mæla með
þeim kvonbænum.
„Eg vil sem minnst urn það tala í dag“,
svaraði konungur og hló, „en hins vegar
skal ég lofa, að ef Jörgen Hansen vill eiga
þig að tengdasyni að mánuði liðnurn, þá
skal ég halda brúðkaup þitt hér í höllinni."
Hans Faaborg þakkaði að nýju; hann var
alveg frá sér numinn af allri þeirri ham-
ingju, sem honum var að falla í skaut. Hann
þaut út til Sigbritar og ætlaði að tala við
Edle, en Sigbrit sagði honum, að hún væri
lasin og þess vegna gæti hann ekki talað við
hana.
„Segið henni, að konungur hafi verið mér
mjög náðugur/' mælti hann. „Hann er nú
að leggja af stað til Hróarskeldu; eg fer með
honum og fæ gott lén."
„Góða ferð!" svaraði Sigbrit.
Konungur reið til Hróarskeldu, og ritar-
inn var með í ferðinni. Þegar komið var í
námunda við bæinn, reið Hans Faaberg al-
veg upp að konungi, tróð sér meira að segja
inn á milli Iians náðar og kanslarans, sem
horfði steinhissa á hann.
„Fyrirgefið, yðar náð,“ mælti hann; „þeg-
ar -\áð komum til Hróarskeldu — væri þá
ekki til valið að rita bréfið, sem þér lofuð-
uð mér, um kanukaembættið, því að þá
væri því lokið?“
„Liggur mjög á brúðkaupinu. Hans Faa-
borg?“ mælti konungur. „En eg skal ekki
láta það dragast daglangt. Komdu til mín að
stundu liðinni; þá skal allt vera aígreitt."
Ritarinn kom á tiltekinni stundu, og kon-
ungurinn rétti honum bréf, sem hann bauð
lionum að afhenda Torben Oxe; þá mundi
allt ganga að óskum.
„Náðu þér í óþreyttan hest og ríddu til
Kaupmannahafnar. Því fljótari sem þú