Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Blaðsíða 114

104
FLINK STÝRIMAÐUR
N. Kv.
„Já, mamma, og það á eg að vera. Eg á
að læra að vera sjálfum mér nógur.“
„Já, og það ertu þegar orðinn," sagði
Flink.
Þegar til uppsprettunnar kom, kom í ljós,
að gröfin, sem þeir feðgar höfðu grafið, var
full af vatni. Villi fórnaði höndum í ráða-
leysi: „Hvað er nú til ráða? Hann hélt að
ausa yrði upp holuna til þess að fá tunn-
unni komið fyrir, annars yrði henni ekki
komið til botns.
En pabbi lians var nti samt ráðkænni:
„Nei, drengur minn, við höfum nóg ráð til
að sökkva tunnunni!"
„Já, við getum borað göt á botninn á
henni,“ sagði Villi, „er það ekki örugt ráð?“
„Það er nú einmitt það se.tn við getum,“
sagði Flink, „og í þeim tilgangi tók eg naf-
ar með mér.“
Flink boraði nú nokkur göt á tunnubotn-
inn og svo veittist létt að koma ltenni fyrir
eins og hún átti að vera. Svo var troðið mold
utan um Itana og nú var allt komið í fín-
asta lag. Vatnið var auðvitað gruggugt fyrst,
en það lagaðist skjótt.
Daginn eftir sagði Grafton við Flink:
„Heyrið nú, vinur minn! Þar sem við liöf-
um svo nnkið og margt að starfa, væri þá
ekki réttast að við reglulega skiptum með
okkur verkum þessa yiku, þannig, að hver
Iiefði sitt ákveðna verk að vinna?“
„Jú, það er alveg rétt, en hvað frúna
snertir.....“
„Frúna,“ sagði frú Grafton. „Eg ætla að
ltiðja yður Flink minn að líta ekki á mig
sem neina hefðarfrú undir núverandi kring-
umstæðum. Eg er orðin alfrísk og því fær
til starfa eins og þið hin. Eg auðvitað hjálpa
stúlkunni við húsverkin; svo sé eg um upp-
fræðslu barnanna, bæti og þvæ fötin þeirra
og hlynni að þeim eftir þörfum. Og þegar
þér þurfið eitthvað á stúlkunni að halda til
hjálpar, þá bara segið þér til, því þá gegni
eg ein hússtörfunum.“
Flink líkaði að heyra þetta.
„Eins og þér hljótið að sjá, herra Graf-
ton, þá liggur nú fyrst fyrir okkur að byggja
okkur hús; svo verðum við að koma okkur
upp matjurtagarði, og í þriðja lagi verðtim
við að búa til tjörn, þar sem við getum
geymt í skjaldbökur þær, er við náum í.
En eftir á að hyggja. . . . Eg held við ætt-
um að láta tjörnina sitja fyrir öllu öðru.
Þið feðgar og stúlkan getið svo vel komið
henni í lag á tveimur dögum. En hins vegar
þarf eg ykkar ekki \ ið fyrst um sinn. Eg vil
vera einn við að fella trén og telgja til úr
þeim máttarviði. Þetta er vikuverk. En að
því loknu verður okkur ekki til setunnar
boðið. Þá verðum við að leggja alla okkar
krafta fram, til að koma húsinu upp, að
minnsta kosti áður en regntíminn byrjar.“
„Ætli við verðum eigi búnir að koma
húsinu upp fyrir þann tírna? Hvenær bvrj-
ar regntíminn?" spurði Grafton.
„Innan mánaðar, gæti eg trúað. En þá
ætti nú líka húsið að vera komið undir þak
.... en hvað er eg nú að slóra? Eg verð að
sækja einn flutning enn!“
„Ætlar þú að sækja nokkuð sérstakt?"
spurði Villi.
„Já, hvorki meira né rninna en vagninn
okkar!"
„Þér munið líklega, Grafton, eftir tví-
hjólaða vagninum, sem okkur barst upp í
hendurnar í mikla rokinu forðum. Munið
þér ekki hve mikið þér hlóguð, er hann var
að kútveltast í brimgarðinum? Þér hélduð
þá, að hann kæmi okkur aldrei að gagni!
En nú er hann okkur bráðnauðsynlegur
við flutninginn á þessum máttarviðum í
húsið, sem við annars kæmumst í vandræði
með að flytja að okkur.“
Það var afráðið, að þeir Flink og Villi,
skyldu eigi fyrr en á mánudaginn sækja
vagninn, en í dag skyldi fullgera og ganga
frá tjörninni og garðinum, og skulum við,
nú, Grafton, fara að fást við það, en þið,
Villi og stúlkan farið að tína saman og stafla