Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 94

84
FLINK STÝRIMAÐUR
N. Kv.
Flink, sem lét allt afskiptalaust, gekk
þungbúimi urn þilfarið, athugaði og leit
eftir öllu. Hann leit eftir, hve mikill væri
sjór í skipinu, og svo fór liann að líta eftir
ihvernig Osbprn skipstjóra liði, en hann virt-
ist enn vera mái- og rænulaus.
Grafton kom upp á þilfarið í þessu og sá
þegar, að eitthvað meira en lítið stóð til.
Hann skilcli þó eigi í fyrstu, hvað urn væri
að véra.iten er hann sá bátinn leystan úr
festum og v-istirnar í hrugu á þilfarinu og
skipstjórann í dauðamóki þar hjá, fór liann
að gruna margt.
,,Hvað stendur nú til?“ spurði Grafton
og sneri sér að Flink. „Ætla þeir að fara að
ylirgela skipið? Og eru þeir búnir að drepa
skipstjórann?"
Flink skýrði honurn nú frá, hvar komið
var, og að ösborn hefði slasast og væri með-
vitundarlaus, og þeim hefði komið sanran
um að fara í björgunarbátinn og freista að
ná landi.
Þetta kom sem reiðarslag yfir Grafton.
Hártn fór strax að liugsa um konuna sírta,
sem' var svo fárvek og ómöguiegt yrði að
koma með í bátinn. En þó reiddist hann
fyrst alvarlega og varð uppnæmur, er hann
Jieyrði af vörum Flinks, að það væri eigi
ætlun þeirra að taka liann og fjölskyldu
hans með í bát.inn, því til þess væri bátur-
inn of litill. Sem eðlilegt var, beinlínis
liraus Grafton hugur vtð s\rona fantalegu
níðingsbragði, og honum var enginn imgar-
léttir í því, er Flink sagði lionum, að svona
gengi ]sa?V nú oft til hjá sjómönnum undir
svona kringumstæðum. Um það vissi Flink
svo mörg dænii. Það var þessi eina hugsun:
Blesstú'í konan mín, blessuð börnin mín!
ætlaði alveg að ríða Grafton að. fullu. Og
er Flink fullvissaði liann um, að það Irefði
enga þýðingu að reyna að telja Mackintoss
og hásetunum hughvarf, var sem vesalings
maðurinn ætlaði alveg að missa vitið.
„Hver ráð gefast nú, Flink?" hrópaði
Grafton hvað eftir annað í nokkurs konar
teði cða tryllingi, en Flink gamli vissi ekk-
ert öruggara, ekkert betur friðandi svar en
þetta: „Láttu drottin ráða. Hann veit,
hvað okkur er fyrir beztu!"
„ökkur!“ Grafton leit undrandi á Flink
stýrimann. „Okkur! Er þá ekki meiningin,
að þér farið nreð þeim?“
„Nei, og aftur nei, herra Grafton! Eg
verð hér á skipinu! Því verður eigi haggað!“
„Til þess að sökkva með skipinu og
deyja?"
,:,Ef það ér ákvörðun drottins. Eg er orð-
inn rnaður gamáll, og fyrir mig skiptir það
eigi svo miklu máli, hvort eg dey einu ár-
inu fyrr eða síðar. Hitt skiptir fremur rnáii,
hvort rtiað.ur deyr sem ærlegur maður cða
heigull, að eg eigi kveði ríkar að orði. I.g
er nú að hugsa dálítið um blessuð börni’n
yðar. Þau halda nokkuð fast í mig, og þeirra
vegna verð eg kyrr á skipsfjöl. Skeð getur,
að eg geti orðið þeim til aðstoðar og stuðláð
að björgun yðar og fjölskyldunnar. . . . En
þarna koma þeir nú til að taka bátinn og
komast á stað.“
Þeir komu afturá og tóku upp skipstjór-
ann, meðvitundarlausan, og báru hann á
öxlunum. Þegar þeir gengu frarn hjá þeim
Flink og Grafton, kallaði einn þeirra:
„Korndu nú, Flink, því að nú er ekki nl
setu boðið og ráðlegast að hafa hraðar hend-
ur!“
F.link hristi höfuðið og sagði: „Farið vkk-
ar leið, en eg verð kyrr á skipinu. Hjartan-
lega óska eg ykkur góðrar ferðar. En lieyrðu,
Mackintoss! Viltu lofa mér einu, því, að
muna eftir okkur, ef þið komist lifandi að
landi? .Viltu þá sjá um, að leitað verði að
okkur, svo líklega sem ólíklega?"
Mackintoss svaraði þessu engu, lézt ekki
heyra ])að. Honum kom það afar illa, að
þurfa að trúa því, að Flink eigi kærni með
— og við munum allir vel geta skilið það.
„Hvað á þessi heimskulega stífni, að eg