Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Blaðsíða 80

70
DANSKAR DRAUGASÖGUR
N. Kv.
lokið a£ kistunni. Kom þá mjög á líkfylgd-
ina, því áð allir bjuggust við, að hún mundi
ganga aftur og þá verða ennþá verri viður-
eignar en áður. Lokið var aftur látið á kist-
una, og settust tveir menn á það til að halda
því niðri. Gekk svo sæmilega að hola kerl-
ingunni í jörðina. Fám dögum síðar var
hún komin á kreik, og ýmsir vegfarendur
sáu hana á nóttunni vera á ferli milli
kirkjugarðsins og Engesvangs; en hver sem
mætti henni, varð miður sín lengi á eftir.
Hún setti allt á annan endann, hvar sem
hún lagði leið sína, hurðir hrukku upp á
bæjunum, skepnurnar æddu öskrandi inn-
an um húsin, og enginn þorði að vera á ferð
eftir að skyggja tók. Að lokum þoldu menn
ekki mátið lengur, en spurðu prestinn ráða.
Hann fór út þrjár nætur í röð til að fást við
afturgönguna og kom aftur löðursveittur á
morgnana, en fjórða kvöldið gekk hann
milli manna og bað þá um hörí'ræ; lét hann
þess ekki getið, til hvers hann ætlaði að nota
það, en svo búinn gekk hann enn út til þess
að iiitta afturgönguna. Morguninn eftir var
kominn eikarstaur niður hjá Hesselbrú, sem
auðsjáanlega var nýrekinn niður. Þegar ein-
hver snerti við honum, heyrðist ævinlega
rödd neðan úr jörðinni, sem sagði: „Kipptu
upp, kipptu upp — eg upp, en þú niður!“
En enginn áræddi að kippa stauinum upp.
(Christian Hördum.)
Silfurskeiðin.
I Rudköbing voru einu sinni hjón, sem
áttu mjög dýrmæta silfurskeið. Hún hvarf
og fannst ekki. Þau grunuðu stúlku, sem
var í vist hjá þeim, um að hafa stolið skeið-
inni, og þó að hún neitaði því, létu þau refsa
henni fyrir það. Nokkru síðar misstu hjón
þessi einkadóttur sína, og var luin jörðuð.
Þá bar svo við eina tunglskinsnótt, að mað-
urinn vaknaði og sá greinilega barnið í lík-
klæðunum vera að rusla á bak við kistu í
stofunni. Hann vakti konu sína og benti
henni á barnið, en þá hvarf það þegjandi.
Þá fór maðurinn á fætur, ýtti kistunni frá
þilinu og fann þar silfurskeiðina, sem barn-
ið hafði falið þarna. Þetta gerðist áður en
barnið var aftur komið í gröf sína, og um
morguninn fannst lík þess á götunni; urðu
foreldrarnir að láta jarða það aftur til refs-
ingar fyrir hörku þá og miskunnarleysi, sem
þau höfðu beitt við stúlkuna. — Aldrei varð
barnsins vart framar. (J- M- Gram.)
Vofan í Dokkedal.
A l)æ nokkrum í Dokkedal í Mov-sókn
dó kona, sem birtist daglega á hádegi á
ákveðnum stað í einni stofunni; hún var
ævinlega dökkklædd. Stofa þessi stóð tóm í
langan tíma því að enginn þorði að vera þar
inni, þangað til maður nokkur, sem kunni
eitthvað fyrir sér, gekk á fund vofunnar og
spurði hana, hvers vegna lnin væri þar á
ferli. Hún sagði þá, að þegar hún hefði
verið ung stúlka, hefði hún fætt barn á
laun, fyrirfarið því og grafið það í gólfinu,
þar sem hún væri nú á reiki. Eftir beiðni
liennar lofaði maðurinn að grafa barnið
upp og flytja það til kirkjugarðs, og þá
hvarf vofan. Góllið var síðan rifið upp, og
fannst þar barnsbeinagrindin, sem grafin
var i kirkjugarði. — Konusvipurinn sást
aldrei framar. (M. Nielsen.)
Bariislíkið í fjósinu.
Stúlka nokkur dó á stórbýli nálægt Hor-
sens. Hún var vel þokkuð á heimilinu, vin-
sæl af mörgum, en óvinsæl af fáum, svo að
hún varð öllum harmdauði. En skömmu
eftir jarðarlörina fór hún að ganga aftur
og valda reimleikum á heimilinu. Einkum
var það í fjósinu, að lnin sást standa á
breiðri hellu innan við dyrnar, og var hún,
að því er virtist, mjög áhyggjufull á svip.
Bóndinn og heimafólkið hafði oft talað um
að spyrja hana, hvað hún væri að erinda
þar, en þegar á átti að lierða, þorði það eng-
inn. Loksins tók einn fjósamaðurinn sig
til og tók af skarið. Seint unt kvöld fór hann.