Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Blaðsíða 53

N. Kv.
Elise Aubert:
Ö Idukast.
saga.
Þýtt hefur R. M. Jónsson.
fNiðurlag).
IX
Maigrét Bloch sat úti í garðherberginu
a Karlsró skammt írá Lorentze Gran sem
lá þar útaf og hvíldi sig að vanda um miðj-
an daginn. Það snarkaði í ofninum. Þetta
var í marzmánuði í fögru veðri og glaða
sólskini.
Nú voru liðnir sex mánuðir frá því er
Margrét missti móður sína. Hún var klædd
sorgarbúningi er fór henni einkar vel og
hvíldi djúp alvara yfir henni aílri. Hún
hafði raunar eigi elzt mjög að sjá þenna
nndanfarna reynslutíma, en hún var orðin
íullorðinslegri og ákveðnari í allri fram-
göngu og drættirnir kring um munninn
bentu á, að hún hafði hugsað mikið og al-
varlega um framtíð sína. Htin hafði þó
eigi látizt bugast af hinni sáru sorg né hug-
fallast. Viljinn og áhuginn á að ryðja sér
braut í lífinu var aldrei ákveðnari en ein-
mitt nú á þessum reynslustundum. Hún
hafði svo margs að minnast frá liðnum
æskudögum og það var svo bjart yfir þeim
nainningum, að það hvatti hana til að láta
eigi hugfallast en sýna táp og festu í hví-
veina. Móðirin elskulega hafði sýnt svo að-
háanlegt þrek og svo einbeittan vilja og
hjark í gegnum öll sín veikindi og alclrei
b'emur en einmitt í andlátinu, og hví skyldi
þá dóttirin ekki taka sér þá framkomu
hennar til fyrirmyndar í lífinu framvegis.
Með sigurbros á vörum í óbifanlegum
trúarstyrkleika sofnaði hún, þessi rauna-
mædda, sárþjáða, elskaða móðir, og það
geislaði guðlegur ljómi úr hinum brestandi
augum síðast, er hún sendi kveðjutillitið
einu dótturinni. Hún hafði horft þannig
óumræðilega ástúðlega á hana, að það var
eins og hún væri að taka af henni mynd til
að flytja með sér inn í eilífðina. Þar var eng-
an ótta að sjá yfir því, að þurfa nú að skilja
\ið dóttur sína; engan kvíða fyrir því, er
henni kynni nú að mæta, munaðarlausri,
þann tíma, sem hún kynni að eiga eftir að
velkjast í heimi þessum. Nei, glampinn frá
hinum brestandi augum bar vott um óum-
ræðilegan fögnuð, sæla von og sigurgleði og
ekkert annað. Og Margrét strengdi þess heit
þarna \ ið dánarbeð móður sinnar, að æðr-
ast aldrei, láta aldrei hugfallast, en leggja
ótrauð fram alla sína veiku krafta til að
verða sjálfstæð og fær um að vinna sjálf fyr-
ir lífi sínu.
Hún varði öllum fyrri hluta daganna til
kennslustarfa, og þar sem hún aldrei þóttist
nægilega vel undir það starf búin, las hún
og fullkomnaði sig í öllum greinum síðari
hluta daganna og hafði þannig ærið nóg við
tímann að gera. Hún kastaði ekki til þess
liöndunum að inna af hendi það starf, sem
hún ásetti sér að gera að lífsstarfi sínu. Skól-
inn var henni eigi, eins og því miður svo
mörgum hvumleið stofnun, heldur lagði
hún sig eftir því með lífi og sál, að nemend-
urnir mættu hafa hans sem bezt not, bæði í
andlegu og veraldlegu tilliti. Henni var
leikur einn að ávinna sér ást og virðingu
nemenda sinna og hún gerÖi sér allt far mn
að þekkja þá til lilýtar, kynna sér lyndis-
einkunnir þeirra og upplag og hagaði sér
svo eftir því, sem bezt átti átti við hvern
6*