Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Blaðsíða 98

88
FLINK STÝRIMAÐUR
N. Kv.
„En bíðum nú við,“ sagði Flink við sjálf-
an sig, eftir að hafa hugsað sig um stundar-
korn. „Það er bezt eg fái mér krítarmola og
pári upp mér til minnis, því eg er farinn að
missa minnið."
Hann náði sér í fjöl og páraði á hana:
„Þrír hundar, tvær geitur — og Billy
það er rétt: 1. kiðlingur. Svo eru það svínin
— eg ætla 5 svín, liænsnin, þau eru fjölda
mörg, 3 dúfur, eða eru þær 4? Þá er kýrin;
hún fæst eigi til að standa upp, svo henni
neyðumst við til að slátra. Svo er það merin
hrúturinn og kindurnar. Nóg höfum við af
lifandi peningi! Hvað eigum við nú fyrst
að flytja í land? Auðvitað trjábúta, stengur
og segl, til að koma okkur upp tjaldi. Þá er
talsvert af ýmiskonar kaðli og sængurfatn-
aði, axir, hamrar og saumur og sveðjur til
að brytja með í pottinn. Eg held að nú
sé upp talið það allra nauðsynlegasta, og
fleira fáum við ekki flutt í land í dasf.
Flink stóð upp, fór inn í eldakompuna,
setti fullan pott af vatni á eldavélina og í
hann þrjú allvæn stykki af uxakjöti og
svínakjöti, er sjóða skyldu og hafa með í
land.
IX. KAPÍTULI.
Kurjeleyjan.
„Villi! Villi!“
Það var Flink stýrimaður, er nú hafði
komið trönunUm upp og kallaði nú á
augasteininn sinn. Þegar Villi kom hlaup-
andi, sendi gamli maðurinn hann niður í
aftur til að sækja Júnó, því nú skyldi taka
gaflkænuna niður á þilfarið til viðgerðar,
en til þess varð Júnó að hjálþa þeim, og er
þau öll, að Grafton meðtöldum, hjálpuðust
að, gekk það eins og í sögu.
Svo fór Flink að ditta að kænunni með
bikuðum segldúk og fjálarsþ'ækjum, og
lrafði hann lokið viðgerðinni fyrir matmáls-
tíma. Svo var kænan sett á sjóinn, og gekk
það ákjósanlega og reyndist hún pottjaétt.
„Þetta tókst nú bæði fljótt og vel að fá
kænuna í stand, og megi eg nú ráða, förum
við tveir fyrst í land á henni og sjáum okk-
ur um, herra Grafton," tók Flink til máls.
„Það getur eigi tekið langan tíma; eitthvað
geturn við tekið með okkur af nauðsynleg-
asta farangri okkar.“
Grafton kvað sig albúinn til farar, Iiljóp
og kvaddi konu sína og stökk svo niður í
bátinn til Flinks. Skömmu síðar lentu þeir
á eynni. Þeir sáu nálega ekkert frá sér, svo
var kókósskógurinn þéttur, en nokkuð frá
til hægri handar grillti í lón eða vík, vaxna
þéttum skógi.
„Þangað verðum við að fara,“ sagði Flink.
Þeir stigu út í kænuna aftur og reru þangað
inn í lónið. Þar var hreinn og tær sjór og
fullt af smádýrum ýmissa tegunda, er skut-
ust í allar áttir undari kænunni. Sandur var
með allri ströndinni og svo hrísrunnar og
loks þéttur skógur.
,,En hve hér er fallegt, og viðkunnanlegt
og gróðursælt,“ varð Grafton að orði, er þeir
lentu. Þessi mikli gróður bíður þess, að
mannshöndin komi til og hlúi að honunr og
njóti svo ávaxtanna!“
i.Já, drottinn er örlátur! “ svaraði Flink
og stakk svo upp á því, að þeir gerigjti dá-
lítið inn í skóginn og tækjn byssurnar sín-
ar með sér. Ekki þar fyrir, þeir myndu tæp-
lega þurfa á þeim að halda, því á eýjum
þessum sæust svo sem aldrei veiðidýr; þó
kom fyrir að riienn rákust þar á villtar
svínalijarðir. Skipstjóri einn, er Flink hafði
siglt með, hafði haft fyrir vana, að sleppa á
land nokkrum svíriUm, er hann kom við á
eyjnnum. Þau myndu æxlast þar, og síðar
meir geta orðið til bjargar vesalings mörin-
um, er stranda kynnu við eyjarnar.
Flink gamli stóð og leit hugsandi í kring-
uih sig.
„Vitið þér hvað? Eg sé þarna ofurlitla
hæð eða brekku, þar held eg að heppilegast
sé fyrir okkur að reisa tjaldið okkar, fyrst
um sinn. Við getum svo síðar skipt um tjald-
stað, ef hentugt þykir. Hjálpið þér mér nú'