Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Síða 133

N. Kv.
F LIN K STYRIM AÐ U R
12:3
mikillar sorgar. Vilhjálmur, sem í sögunni
hefur allt til þessa verið kallaður gælunafn-
inu Villi, varð allt í einu veikur. Það greip
hann snögglega kuldalirollur o«' höfuðverk-
ur. Morguninn eftir liafði hann talsverðan
hita, og varð hann að halda við rúm, og hon-
um smáþyngdi stöðugt. Flink, sem vakað
hafði yfir honum um nóttina, talaði alvar-
lega um þetta við föður hans. „Eg held að
hann hafi fengið sólstungu,“ sagði Flink.
„Bara að við gætum tekið honum blóð: eg
hygg að það mundi hjálpa.“
Grafton hafði áhald, sem til þess var not-
að, — því blóðtaka var fyrr á tímum álitin
öruggt meðal, nálega við öllum sjúkdóm-
um. — F.n hann hafði aldrei tekið neinum
blóð, og var hræddur um, að hann yrði
skjálfhentur. Þá kvaðst Flink ætla að hætta
á að reyna það. Grafton kom með bíldinn,
og handleggurinn var þéttvafinn bindum.
Strax og æðin þrútnaði, þrýsti Flink fast á
hana með þumalfingrinum og lét svo skríða
til skarar og tók honum blóð. Þetta tókst
ágætlega. Hann lét honum blæða talsvert,
og var sem honum þegar hægðist við það.
Síðan batt hann vel um sárið, vafði bindi
um handlegginn og lagði hann út af t rúm-
ið. Daginn eftir var liann með sama hita,
eða þó máske heldur minni. Hann tók hon-
um aftur blóð, blóðtökurnar voru nú ekki
sparaðar í þá daga. — Ekki vantaði það, að
móðir hans hjúkraði honum eftir beztu
getu. En batinn gekk seint, ef annars um
nokkurn bata var að "ræða. Og margir dagar
liðu, unz hann var úr allri hættu, og allir
voru þungbúnir og hryggir. Veðrið fór
stöðugt batnandi með degi hverjum, og
Tom gat eigi á sér setið með að ganga
nokkuð hvatlegar, eða hraðar um, en æski-
legt var; hann langaði svo út til að leika sér.
Flink bar raunar harm sinn í hljóði yfir
veikindum Vilhjálms, sem honurn var farið
að þykja svo innilega vænt um sem væri
hann sonur hans, og hann mátti ekki til þess
hugsa, ef hann yrði nú að sjá honum á bak.
Þessi stórvelgefni, gætni og vel innrætti
unglingur var svo að Flinks skapi, að hann
gat eigi betur á kosið. Og er gamli Flink var
úti að sinna sínum daglegu störfum, leið
Villi lians aldrei úr lniga hans. Það var svo
tómlegt að hafa hann nú ekki með sér við
störfin.
Þannig leið vika. En þá fór líkn Vilhjálm-
ur að hressast, en batinn var hægfara, og
enn var hann svo máttfarinn og fjörlaus, að
eigi gat hann af sjálfsdáðum setzt upp í rúm-
inu, en batinn var auðsær, þótt hægt gengi.
Það var ekki fyrr en hálfum mánuði síðar,
að hann gæti talizt alveg hitalaus. Þá fyrst
fór hann að dragast í fötin og eigra um, öll-
um í húsinu til ánægju og gieði, og eigi sízt
sér sjálfum, því að hann var orðinn þreyttur
og órólegur að liggja svona ósjálfbjarga.
Og nú bar svo margt nýtt fyrir augu hans,
og má þá fyrst nefna saltpönnuna og bað-
laugina, sem Flink hafði sett npp á meðan
Villi lá veikur. Nú gátu börnin og aðrir
baðað sig, án þess að þurfa að eiga á hættu,
að verða hákarlinum að bráð.
„}á“, sagði Villi, er hann hafði athngað
allt það, er Fiink hafði í verk komið. „Nú
er aðeins tvennt eftir, sem okkur er sérstak-
lega bráðnauðsyn á að athuga og rannsaka,
og það er að takast ferð á hendnr og skoða
og rannsaka alla eyna þvera og endilanga,
og svo því næst að fá nákvæmt yfirlit yfir
allt það dót og skran, sem við björguðum úr
skipsflakinu.“
’ „Þetta er alveg rétt, Villi minn,“ sagði
Flink, „og við verðum að takast þá ferð á
hendur hið fyrsta, er við fáum því við kom-
ið, og veður leyfir. En við verðum nú samt
að fresta þeirri ferð fyrst um sinn, þangað
til þú hefur fengið fullan bata, því fyrr get-
um við ekki skilið þig einan eftir hér heima
hjá móður þinni.“
„Skilja mig eftir heima?“ Vilhjálmur rak
upp stór augu. „Það er þó víst ekki mein-
ingin, að ég sé heima? Eg fer auðvitað með
ykkur.“
16'