Eimreiðin - 01.07.1926, Page 39

E,MREIÐIN
ALHYGÐ
215
e'9>n lífi. þeir gáfu, til dæmis, hvorki neitað forspá draum-
anna, né heldur fundið það lögmál, sem réð á þessu sviði
^annlegs anda. Þeim fækkaði óðum, sem þorðu að neita
larskynjun vakandi manns — en samt gátu allar alfræðaskrár
^nhnians ekki gefið fullnægjandi úrlausn um grundvöll þess-
mar starfsemi og hæfileika hins innra manns. Sumar greinar
lns mikla Ieyndardómsfulla lögmáls voru þó iðkaðar með
nami, aefing og reynslu. Sjón gegnum »holt og hæðir« var
s°nnuð með vísindalegum tilraunum. Hugarlestur er alment
v,ðurkendur. Dáleiðslan er tekin í þjónustu vísindanna á víð-
11,11 sviðum o. s. frv. En yfirleitt má þó segja, að hin raun-
Verulega efniskenning sitji drotnandi yfir hugum manna gegn-
j111 alla siðmenning Norður- og Vesturálfu heims, alt til þessa
Mags.
^9 gerði mér það að venju að reyna fyrir mér meðal
^anna á allskonar mentunarstigum, í því skyni að komast
lr tví, hvort algeng og óbrotin, heilbrigð ígrundun gæti
ni fallist á orsökina til þessarar tvískiftingar í hugstefnum
°9 venjulega varð það niðurstaðan, að þessir málkunn-
2]ar mínir, eða vinir, sem ég átti tal við, skildu til fulls það
^ m ág hélt fram — en það var þetta: að jarðneskur, viti
^°rmn maður getur sameinað reynsluþekking sína við hina
. aerri sjón, sem skaparinn hefur innrætt oss og gefið mann-
JJ1 í arf frá stigi til stigs, í framþróun lífsmyndanna.
. 9 leitaði einnig, eftir því sem tíminn leið fram, dýpra og
Ijl r.a hiá sjálfum mér — og svo kom að ég vann mig fram
^ °hagganlegrar sannfæringar. Æðsta sköpun merkurinnar
sfóð 1 sér mynd guðs. Og þeim mun hærra sem hver tegund
h hvi gleggra og skarpara varð náttúruvitið. Mannapinn
^ 1 svo lengi upp í himininn að hárin hættu loks að vaxa
j^j. fnni hans. Hann göfgaðist meir og meir, og síðast fóru
ist° har>s að bera fram ákveðnar merkingar. Málið myndað-
iöfnum skrefum óx honum náttúruvitið í samlífi við
i volduga heimsvilja. Spár og framskygni þessara frum-
a niannkynsins voru óskeikul — alt þangað til að teikn
tjj mVndir hugsana og frásagna fóru að varðveitast frá einum
atl(iannars- Með vaxandi þekking um reynslu og hugleiðingar
ara staðfestist svo þetta djúp milli eðlisvits og námvits,