Eimreiðin - 01.07.1926, Blaðsíða 71

E|MREIDIN
ÁTTAVILTIR FUQLAR
247
^eim, þvi' aldrei deildi hann á aðra menn að ósekju. Á efri
erum sínum átti Hannes hvergi lögheimili, en sat eins og
ftatlrr sjálfur kallaði það hjá frændum sínum og vinum í
dölunum, en oftast var hann á ferðalagi um Vestfirðinga-
iórðung, og víðar. Altaf hlakkaði ég til, þegar ég frétti til
erða Hannesar, því aldrei fór hann fram hjá bæ þeim, sem
átti heima á, en sat þar oft í marga daga. Eg vissi að
ayalt fylgdi honum glaumur og gleði, og aldrei urðu mér það
v°nbrigði.
Hann hafði hinn mesta og fegursta róm, sem ég hef heyrt,
hunni sem von var ekkert með hann að fara. Mér er það
1 minni frá æskuárum mínum að Hannes kom eitt sinn sem
°^ar í Stykkishólm. Ég átti þar þá heima. Gekk hann inn í
as eins embættismannsins og vildi finna húsbóndann, en er
j’así til ferða hans, var stofunni læst, svo hann skyldi ekki
°mast inn. Hann barði þá og bað með mjög kurteisum orð-
Ull1> eins og vandi hans var, húsbóndann að tala við sig, en
®n9inn gengdi. Hann beið litla stund frammi í anddyrinu og
eYröi innan úr stofunni hlátra og glasaglaum. Alt í einu gall
Jj'P hin mikla og fagra rödd hans, svo bergmálaði í öllu
Usir>u, hið dásamlega lag: Alt eins og blómstrið eina. Alla,
aem inni voru, setti hljóða, og hlustuðum við á meðan hann söng.
, ó því búnu opnaði hann húsið og snaraðist út. Ég sá hann
,narreistan hlaupa léttilega ofan stiginn, sem frá húsinu lá,
atl bess að líta aftur. Ekki veit ég hvort nokkur af þeim,
aem bar voru inni, lærði það, sem hann söng, en ég nam
Það °9 set það hér:
Nú leikur hér við lýði
lukkunnar hverfult hjól,
með allskyns auð og prýði,
upp á metorðastól.
Þóttann er þörf að beygja
og þenkja á annað snið,
því eftir er að deyja.
Æ! hvað tekur þá við?
Hannesi þótti vín bezt alls fagnaðar, en aldrei sá ég hann
Vacta*i. yærj þonum gefið í staupinu, blossaði gleðin upp í
hans. Þá var hann vanur að stíga upp á kassa eða
^íarta