Eimreiðin - 01.07.1926, Blaðsíða 73

£1MREIÐIN
ÁTTAVILTIR FUQLAR
249
ferðalagi sínu. »Gekk það ekki að öllu leyti vel, Hannes minn?«
Sa9ði ég. Hann kvað þá vísu þessa:
Hannes reið, sá hreysti bar
hels á neyÖarstígum.
Mjó var leiö hjá lækjum þar,
lá við heiðarvígum.
Hann var nú beðinn um skýringu á þessu; sagði hann þá
jerðasögu sína þannig: »Þegar ég kom að tæpu götunni á
eeiðinni, sá ég mann koma ríðandi móti mér vestan að. Kendi
k®9ar hver annan. Maðurinn var Kristján Tómasson, hrepp-
shóri á Þórbergsstöðum í Dölum, frændi minn. Hann kallar
kegar til mín þrymjandi og skipandi röddu: »Bíddu Hannes
^eðan ég ríð slitrin.« En ég kalla þegar í mót: »Það ert þú
Seiti átt að bíða, ég er miklu eldri en þú, og þú ættir að
afa vit á að bera virðing fyrir hærum mínum.« En hann
eldur áfram engu að síður. Sá ég þá hvað hann ætlaði sér,
°9 kallaði til hans bögu þessa:
Þessu gefa ættir akt,
ég þó brúki gætið svar,
hef ég margan Iangan lagt,
laxi minn á nasirnar.
töðvaði hann þá hest sinn og beið mín, mun honum ekki
ata þóif ég árennilegur, og er við mættumst, kvöddumst við
Urteislega og hélt hver sína leið.«
^ ^a9nús ]ónsson hreppstjóri, sem síðast bjó í Tjaldanesi í
aurbæjarhreppi, sagði mér frá því, að þegar hann var ungur
1 ‘Ur, var hann vetrartíma á Stað á Reykjanesi hjá séra Ólafi
°hnsen. Að áliðnum vetri kom Hannes þangað og baðst
9'stingar, og var honum þar vel tekið og vísað til baðstofu.
ar bar margt manna saman komið við vinnu sína, og þar á
h'eðal fjórar stúlkur, sem allar voru að spinna. Hannes hélt
Par
nppi gleðinni að vanda, söng og orkti um alt fólkið, en
a9nús hafði þann starfa að skrifa jafnótt vísurnar og
annes orkti. Hugsar þá Magnús að leggja fyrir hann þraut
hkra, og spyr hvort hann treysti sér til að yrkja eina vísu
‘H r°^ana a^a tjóra og hafa nöfn þeirra allra í vísunni.
fVra má ég nöfnin«, segir Hannes. »Fljótgert er það«,
Sn- Magnús, »einn heitir Skrauti, annar Surtur, þriðji Rand-