Eimreiðin - 01.04.1932, Qupperneq 46

166
JOHN MASEFIELD
EIMREIÐlN
er ekki einungis merkilegt frá dramatísku sjónarmiði, fyrir h$
ríka áhrifamagn frásagnarinnar, er enga heilbrigða sál lætur
ósnortna. Persónulýsingarnar eru skörpum dráttum dregnar
og sannfærandi. Stíllinn er Iátlaus, en kjarnorður og kröftuguv-
í fyrstu vísunni, þar sem skáldið lýsir ekkjunni og kjörum
hennar, segir hann t. d. heila lífssögu. Þar, eins og uíða
annarsstaðar, stendur hann á hátindi ljóðlistarinnar.
I Dauber rekur skáldið raunasögu bóndasonar eins, J°®
að nafni, úr Cloucesterskíri; en hann fellur úr skipsreiða 1
stormi úti fyrir Chileströndum og druknar. Faðir hans vild>>
að sonurinn fetaði í spor feðra sinna og yrði bóndi, en móðir
piltsins, sem dó þegar hann var í æsku, hafði verið listhneiö^
mjög. Af tilviljun finnur Joe bók með teikningum hennar, °S
þá vaknar hin blundandi listhneigð í brjósti hans. Snýst nu
allur hugur hans að málaralistinni, og hann verður bráðónýtur
við bændavinnuna. Verður það úr, að honum er komið »
móðurbróður síns í Bristol til þess að læra málaraiðn. ^a
bar það til dag nokkurn, þegar hann var að mála hús niður
við höfnina, að hann sá seglskip eitt mikið og fagurt. Sú syn
fylti hann löngun til þess að verða málari sævar og sighnSa;
Til þess að kynnast hafinu og lífi sjómanna, ræðst hann 3
kaupskip, sem fara átti til Suður-Ameríku. Hann var
við-
kvæmur og klaufafenginn og óvanur öllum ruddaskap
harðæri. Var þess því ekki langt að bíða, að skipverjar hefðu
hann að skotspæni. Þeir beittu hann alskonar brögðum, eV^1
lögðu myndir hans og gerðu gys að honum. En Joe laerði a
lokum að rifa segl og að vinna önnur sjómannastörf. VirtlS
nú alt leika í lyndi; en kveldið áður en skipið náði í áfang3
stað, féll hann fyrir borð í stormi og varð eigi bjargað.
Ekki er það efni ljóðsögu þessarar, sem mest kveður a >
heldur hinar sönnu og litaríku lýsingar skáldsins á líf* s,°
manna, og þó einkum á mikilleik hafsins og fjölbreyttri feS
urð þess. Að aðalefni til er Dauber sönn saga, en eigi
þess að dyljast, að mjög svipar söguhetjunni til Masefiet
sjálfs. Fegurðar-tilbeiðslan, sem einkennir skáldið, lyftir ma
aranum upp í nýjan heim, langt ofar hversdagslífinu á skips
fjöl. Hann átti ómótstæðilega löngun til þess að mála skip'
í öllum tíguleik þess og dýrðina, sem blasti við honum 3