Eimreiðin - 01.04.1932, Qupperneq 102

222
KREUTZER-SÓNATAN
EIMREIÐIfí
XXV.
Lestarþjónninn kom inn í klefann til okkar, og þegar hann
sá, að kveikurinn var að verða útbrunninn í stjakanum, slðkti
hann ljósið, en kom ekki með annað í staðinn. Úti sást rofa
fyrir nýjum degi. Meðan lestarþjónninn stóð við inni í klefanum
sagði Pósdnyschev ekki orð, en andvarpaði aðeins öðru hvoru.
Hann tók upp aftur þráðínn í frásögn sinni, þegar lestar-
þjónninn var farinn. Það var steinhljóð í klefanum, og heyrðis*
því glögt veikt marrið í rúðunum og reglubundnar hrotur
búðarpiltsins, sem svaf væran. Morgunskíman inn um glugS'
ann var ennþá svo dauf, að ég gat varla greint Pósdnyschev.
en ég heyrði það á blæbrigðunum í rödd hans, að hann varð
æ æstari í skapi eftir því sem Ieið á sögu hans.
>Ég varð að aka 37 rastir í vagni og síðan með járnbraut
átta tíma ferð«, tók hann aftur til máls. »Þetta var kaldan oS
bjartan haustdag og glaða-sólskin. Ferðin í vagninum var Þvl
hin ánægjulegasta. Það var einmitt á þeim tíma árs, þeSar
hjólin skilja eftir skýrt og reglubundið far í gljúpan skin-
bjartan þjóðveginn og jafn og mjúkur vegurinn, sólskinið °S
hreina loftið gerði mér létt í skapi. Það var unun að aka 1
opnum ferðavagninum, og mér batnaði mikið í lundinni á leið'
inni. Ég gleymdi hvert ég var að fara við að virða fyrir mer
hestana, landslagið og fólkið, sem ég mætti. Stundum fanS*
mér ég vera á skemtiferð og að ekkert hefði í raun og veru
gerst af því, sem kom mér til að leggja af stað. Slíkt algleV1111
var mér unaðslegt. En kæmi mér sem snöggvast í hug, hvað
ég væri að fara, sagði ég undir eins við sjálfan mig: >BeZ*
að hugsa ekki um það nú! Nógur tíminn, þegar þar a^
kemurU
Á leiðinni varð ég fyrir óhappi, sem tafði mig allmikið, en
kom mér til að gleyma betur en alt annað. Vagninn brotnaði,
og ég varð að bíða, meðan verið var að gera við hann. Þetta
hafði mikla þýðingu fyrir mig, því fyrir bragðið náði ég ekki
til Moskva fyr en kl. tólf um nóttina og kom ekki heim Wr
en kl. langt gengin eitt, í stað þess að ég hefði átt að vera
í Moskva kl. fimm eftir hádegi, ef alt hefði gengið tafalaust.
Alt stuðlaði að því að dreifa hugsunum mínum, bæði aðgerðiu