Eimreiðin - 01.04.1932, Qupperneq 104

224
KREUTZER-SÓNATAN
EIMREIÐIN
nautn í að kvelja sjálfan mig á því að heimfæra þessi um-
mæli upp á Truchatschévski og konuna mína.
Þó að langt væri síðan þessi orð féllu, mundi ég þau eins
vel eins og ég hefði heyrt þau daginn áður. Ég hafði spurt
bróður Truchatschévskis, hvort hann umgengist vændiskonur.
Hann svaraði því, að engum alminlegum manni dytti slíkt |
hug, því bæði ætti maður á hættu að smitast og að jafnaði
væru þær bæði óþrifnar og hirðulausar í umgengni. Svo baetti
hann því við, að þess gerðist heldur engin þörf að umgangast
slíkar konur, því alt af væri nóg af heiðarlegum konum
sem maður gæti umgengist. Nú hafði bróðir hans fundið eina
slíka þar sem konan mín var. »Að vísu er hún farin að eld'
ast. Hana vantar tönn öðru megin og er orðin nokkuð fed'
Iagin«, hugsaði ég og virti hana um leið fyrir mér frá hans
sjónarmiði, »en hvað er svo sem við því að segja? Maður
tekur það sem býðst«. Ójú, hann sér í gegnum fingur
hana, þótt henni kunni að vera eitthvað áfátt, og gerir hana
að ástkonu sinni eigi að síður. Hann getur þá líka í staðinn
verið óhræddur um, að hún verði hættuleg dýrmætri heilsu h*ns-
»Nei, þetla er ómögulegt!* sagði ég við sjálfan mig, >a"s’
endis ómögulegt! Það er ekki nokkur ástæða til að huSs3_
annað eins. Hefur hún ekki einmitt sagt sjálf, að það sé
minkun og móðgun við hana að láta sér detta annað eins 1
hug eins og það, að hún geti orðið skotin í Truchatschévski •
Jú, að vísu, en auðvitað lýgur hún. Hún lýgur auðvitað nh
af!« sagði ég æstur — og svo byrjaði sama sagan að nyi^-
í klefanum voru aðeins tveir farþegar auk mín, gömul hJu’
sem ekki mæltu orð og fóru auk þess af Iestinni á næs*u
stöð, svo ég varð einn eftir það. Eins og villidýr í búri ssddi
ég fram og aftur um klefann, eins og ég vildi með því reyna
að flýta ferð lestarinnar, en klefinn hélt áfram að hristast o3
bekkirnir og rúðurnar að nötra, með sama jafna hraðanum
eins og áður, á leið sinni út í nóttina og myrkrið*.
Pósdnyschev spratt á fætur og gekk nokkrum sinnum fran1
og aftur í mikilli geðshræringu, en settist svo á sama stað.
»Ég er svo hræddur við þessa járnbrautarklefa, að ég
því ekki með orðum lýst! hélt hann áfram. »Ó, þetta var
hræðileg ferð! Ég sagði við sjálfan mig: »Reyndu að hugsa