Eimreiðin - 01.04.1932, Side 115

EiMREIÐIN
RADDIR
235
°9 Kínverji, sem elskar sína menningu, hlýfur því aö vera á móti t. d.
utningi Norðurálfumanna fil Kína og blóðblöndun þeirra við Kínverja,
Pvi að
mönnum er farið að verða það ljóst, hvílík feikna-áhrif erfðir
°9 Upplagt sem er misjafnt hjá ýmsum mannflokkum, hafa á sálarlíf ein-
staklinga og þjóða og þar með á alla menningu þeirra. En á sama hátt
Sstur norræna kynið verið æskilegast fyrir Vesturlandamenninguna, enda
s*endur hún hæst í þeim löndum eða með þeim þjóðum, þar sem mest
er af því kyni. —
En það er ekki fyrri grein mín (um mannflokka og menningu), sem
r' H. K. Laxness hefur reiðst, heldur sú síðari, þar sem ég benti á
Pann andlega kynblendingshátt, sem auðkendi skrif H. K. Laxness, og
®rði ég honum þó margt til málsbóta og afsökunar. Það, sem ég ritaði
Um það mál, stendur þó alt óhrakið af honum. En vilji hann kalla það
j’Hitlerstrúbrögð", sem ég sagði um kynblendingana, skal ég benda
°num á ummæli heimspekingsins Imm. Kants og náttúrufræðingsins
n. Darwins, sem greind eru í upphafi þessarar greinar. Þeir eru lík-
eSa nógu „fornir" til þess, að ekki þurfi að bendla þá við hr. Hitler,
°9 nógu merkilegir menn til þess að geta staðist árásir, jafnvel frá
r' Laxness. Annars eignaði ég rithátt hr. Laxness ekki aðallega per-
s°nulegri kynblöndun hans, — um það mál veif ég ekki, — heldur
áhrifum frá þeirri bastarðamenningu með stórþjóðunum, þar sem ófal
vesaelir kynflokkar11 (eins og Abul Ala el-Maarri kvað) blandast saman
' vitleysu, svo að öll mannflokka-sérkenni mást út. En slík kynblöndun
etur jafnan, í hverri menningu, verið upphafið að endinum.
h>ar sem hr. H. K. Laxness talar um óhreinan tilgang í greinum mín-
Um, að ég hafi viljað „vanvirða" sig og Davíð Stefánsson, þá er þar til
svara, að ég fyrirlít slík brigzl of mjög til þess, að ég leggi mig
m5ur við að svara þeim, en Iæt mér nægja að biðja þá, sem kynnu að
da, að eitthvað sé satt í þessum ásökunum hr. Laxness, að Iesa grein
mm? aftur og dæma svo sjálfir.
_Eg aetla ekki að fara í neinn mannjöfnuð við hr. H. K. Laxness, en
mer þykir ofdramb það og yfirlæti, sem fram kemur í grein hans, sóma
Ser Hla. En maður verður líklega að fyrirgefa honum það eða virða til
v°rkunnar. Voltaire segir: „C’est le privilége du vrai genie, et surtout du
^nie quj ouvre une carriére, de faire impunément de grandes fautes".1)
u9 það er a. m. k. enginn vafi á því, að hr. H. K. Laxness álítur sjálfan
s,9 sannkallaðan afburðamann, og vér getum vonað, að dómur framtíð-
arinnar verði á sömu leið.
_ Læt ég svo staðar numið að sinni. Þó að full þörf væri á að fara
nanara út í ýms atriði þessa máls, þykist ég hafa svarað hr. Laxness
Sv°> að nægilegt sé í bráðina. Jakob Jóh. Smári.
aö eru elntíaréttindi sannra afburðamanna, einkum er þeir byrja feril sinn, að mega
°sekju gera stórar skyssur.