Eimreiðin - 01.07.1938, Blaðsíða 48

280
ÞEGAR SKYLDAN BÝÐUR
eimbeiði8
ekkert kom fyrir þessar morgunstundir, sem truflaði hvíld
hans.
Svo leið að fótaferðartíma. Húsfreyjan reis upp og kveikti
á vegglampanum við rúmið. Sum barnanna opnuðu snöggvast
svefnþrungin augun, og Eyþór fór að klæða sig. Hann leit til
konunnar hálfgerðum rannsóknaraugum. Skyldi hún enn einu
sinni hafa verið að velta því fyrir sér, hvar sonur þeirra væn
nú. Hún var þreytuleg, og andlit hennar mótað af reynslunnar
djúpu rúnum.
— Veðrið er víst við sama, sagði hún án þess að líta upp-
Eyþór fór út að einum baðstofuglugganum, þegar hann var
búinn að klæða sig, og gáði til veðurs. Hann þýddi gat á klak-
ann og loðna héluna innan á einni rúðunni, svo að hann g®11
séð út.
— Sei, sei! sagði hann — það eru stjömur. Svo stækkaði
hann gatið. — Ekki er nú vel tryggilegt enn þá. Heldur sýnist
mér hann dökldeitur í norðrinu. Kannske veðrið fari sanrt að
skána úr þessu?
Svo varð honum litið i áttina til vitans. Ljósið var horfið-
Hann sá það fyrst nú, því að glampinn af leiftrununi súst
ekki, þegar búið var að kveikja inni í herberginu.
Á næsta augnabliki var hann þotinn af stað út í vitann, °S
öll börnin, sem ekki voru óvitar ennþá, glaðvöknuðu innan
skamms. Það er dautt á vitanum, sögðu þau hvert í munninu
á öðru. Þetta var óheyrilegur atburður í þeirra augum. Síðan
þau mundu eftir hafði vitaljósið lifað sinn ákveðna tíma °r?
verið eins og ófrávíkjanlegt náttúrulögmál í meðvitund þeirra-
En nú var það alt í einu horfið, þó að svarta myrkur
væri úti.
Það var ekki trútt um að eitthvað svipaðar tilfinningaf
hreyfðu sér hjá Eyþóri meðan hann hraðaði sér út að vitan
um. Að vísu sá hann, þegar út kom, að ljósið var ekki sloknað.
en það stóð kyrt, og ljóskrónan sendi tvo arma af björtum
geislum út í myrkrið, annan beint út yfir hafið, en hinn í áttma
til fjalla; að öðru leyti var ljósið engu merkilegra en venjuleo
týra í einhverjum baðstofuglugga. En þegar hann var kom
inn upp í vitann og leit inn í gangvélina, þá þurfti hann ekk1
langan tíma til að sjá, hvað að væri. Einn af grenstu hjo