Eimreiðin - 01.07.1938, Blaðsíða 18

HRl'N'
EIMREIÐI1*
'2» 0
sig eftir öðrum vindlingi. Hún sýgur bláau reykinn í löngum, hæS
uin teyg' og blœs honuni brúnum i örlitlu skýi út í loftiS. Hún hrekk
ur upp. Ómur af blistruSum lagstúf berst að eyrum. Hún litur u •
Það eru nokkrir skólastrákar, sem koma blístrandi sunnan stéttina,
og einn er tekinn að syngja. Hún þekkir þetta lag. ÞaS var lmk1
í fyrsta sinni á kaffihúsunum um siðustu helgi. í hvert skifti, sein
hún heyrir það, finnur liún að hann hefur skrifað lienui hvern t°n-
Brosandi liallar hún sér aftur í stólinn og hlustar. Það er bjartur
en styrkur tenór, sem syngur, hinir púa og raula undir.
„Ég kom utan með sjó í sumar
og sigli nú heim til bín.
Því að bú ert ástin min eina,
elsku stúlkan min“
Viðlagið syngja þeir allir. Tenórinn ómar út í kvöldkyrðina, 0a
bassinn stigur fram eins og mjúkt, langhljóma, draumþrungið berg
111„Ekkert mun okkur skilja
um eilifð, ])ig og mig.
Þótt ár liði í óminnissæinn,
ég elska, elska ])ig.“
Hún rís upp og sér strákana hverfa fyrir hornið. Andartak er
gatan auð. Hún brosir. Henni finst hverfið bergmála enn síðus,n
tónana. Það er líkt og myrkrið hafi rofnað og götuljósin fái i°ks
njóta sin.
Hún hrekkur við. Þarna kemur hann. Hún læ.tur tjaldið falla ÓI,r
gluggann, en gægist fram milli tjalds og veggjar. Hann er hár Oo
magur, með svart hár, sem ætíð fellur i liðum, en ógreitt niður
' *'
hægra eyrað og leitar fram með gagnauganu. Hann er atjan a
gengur dálítið álútur, svo að skugginn á andlitinu verður meiri 111
ella.
Hann er enginn venjulegur maður. Hann er ekki einn þeir
manna, sem berjasl við það alt sitt líf, að hafa efni á því að kaupa
sér tvær máltíðir á dag í stað einnar. Hann er tónsnillingur, það 11
að segja in spe. En hann ætlar sér ekki að verða tónskáld, er seinnr
smálög, raddsetur þjóðvisur o. s. frv., heldur snillingur, skapan
andi, sem tjáir líf sitt í voldugum óperum, kantötum og hljómkvi
um, einhverju stærra en nokkru sinni liefur áður þekst. Hver hutís^
un hans, tilfinning og kend er sjóðandi málmur, sem seinna a •
falla í deiglu hinna miklu gerða, herðast sem tröllaukin verk 1,1
afli hinnar alskapandi orku.
Enn hefur hann, að vísu, ekkert það unnið, er sanni ofurstæ1
hans í list og Jifi. En draumurinn er altaf á undan honum, eins ob
skugginn að baki. Einhverntíma skal hann slá hljóinana, sein l'11
eldinguna úr skýjuni og gullregn af liimni yfir eymd mannanna-