Eimreiðin - 01.07.1938, Blaðsíða 94

326
LISTAMAÐURINN OG FOSSINN
eimbeiðin
í svefn, lét hann berast á vængjum ímyndunarafls og útþrár
lengst í bláma fjarlægðar, sem vefur öræfatindana gullnum
hjúpi. Stundum lét hann hugann berast með straumi árinnar
alla Ieið frá rótum fossins út á spegilsléttan fjörðinn, þar sem
eyjarnar hillir í fjarska og tíbráin gefur öllu líf.
Þannig liðu bernskuár hans, að hálfu í draumi en hálfgert
í veruleika, eins og æfi fjárhirða á Sikiley eða í Altaifjöllum,
sem láta tóna hljóðpípunnar bergmála í hamrabeltum. Hann
gætti líka fjár og söng hirðingjaljóð.
Þegar fjallavindurinn kembdi þokuskýjunum og kveldskugg'
arnir hurfu í faðm næturinnar, fór hann stundum upp í hlíö
með smalaprikið sitt og lék sér að því að teikna kynjamýndn
í hálfþornuð leirflög við gilið. Hann skrifaði vísur í sandinn
á bakka árinnar og sagði smalahundinum sínum æfintýri. Hon-
um var nautn í því að skapa eitthvað nýtt og klæða það bun-
ingi forms eða fegurðar.
En svo fóru menn að stinga saman nefjum og sögðu: „Han11
er víst eitthvað undarlegur, drengurinn þarna við gilið." OS
það var nokkuð hæft i því. Hann var öðruvísi en drengh'1111
á hinum bæjunum. Hann fór einförum og átti jafnan meio1
saman við raddir fjallsins og árinnar að sælda, heldur en jnfn"
aldra sína. Svo varð hann fyrir aðkasti frá þeirra hálfu, °o
þeir kölluðu hann „sérvitring“. En þá sökti hann sér enn meiríl
niður í leyndardóma eigin hugar og náttúrunnar umhverfis’
sem gaf honum altaf ný og ný hugðarefni. Hann sá allsstaðai
fegurð umhverfis sig. Hann elskaði fegurðina og lifði fyr11
hana. Hann gaf steinunum sál og blés lífi í stuðlabergið.
1 lágreista bænum við gilið var að alast upp listamaðm-
þöguli sveinninn, sem enginn kunni að meta og enginn skikh’
nema ef til vill móðir hans, valdi sér félag blómálfa og dveiSa
í þjóðfélagi hollvættanna. Hann brann af heitri ósk og ÞlJ
eftir því að gefa lifinu og mönnunum eitthvað af þeirri dýr®’
sem hann sá hvarvetna. Yið þá hugsun fór eldur um taugai
uki
hans. Hann ætlaði að verða auga hinum blindu, sem þektu en v
dýrð sólaruppkomunnar. Hann ætlaði að hrópa raddir Þ11^
undanna til himins, sem aldrei höfðu fengið áheyrn. Og haun
ætlaði að gefa þeim töfra tónanna, sem aldrei höfðu hlus a
á hörpu Orfeus né flautu skógarguðsins Pan.