Eimreiðin - 01.07.1946, Síða 24

168
PRÉDIKUN í HELVÍTI
EIMR£!IIí'IN
„Ég kalldði á þig,“ segir röddin. „Ég lief ætlað þér starf. Þú
átt að fara og prédika í Helvíti í dag.“
Mér fannst þetta engin fjarstæða, því að inni í þessum mikla
mætti er ekkert ómögulegt eða ótrúlegt, finnst mér, en áður en
ég veit af, er ég þó búinn að segja, eins og af gömlum vana og
þroskaðri minnimáttarkennd:
„Já, en er það til nokkurs? Er þar nokkur kirkja?“
„Nei, það or engin kirkja þar. Þeir liafa rifið þær. En þeir
hafa samt beðið um messu þar í dag.“
„Jæja,“ segi ég, „það er ei'nkennilegt. Ætli þeir meini nokkuð
með því?“
„Það er óvíst, en þú gerir þó skyldu þína.“
Og röddin var enn mildari, næstum angurvær í skipun sinni.
Og ég var aftur orðimi einn.
Ég fór að liugsa um þetta undarlega verkefni mitt. Ég sá sjálfan
mig í anda, þar sem ég var kominn niður í dimman og fúlan og
andstyggilegan kvalastað útskúfaðra sálna og flutti þar Guðs orð.
Ég sá púkana allt í kringum mig glotta, spila, drekka og reykja,
kvelja hver annan og skammast, meðan orðið væri flutt. Vafalaust
niundu þeir henda skít í prédikarann og loks hrópa hann niður.
Ég sá fyrir mér sljóan, en þó illkvittnislegan svip þeirra og vitstola
augnaráð.
Sjáandi sjá þeir ekki, og heyrandi heyra þeir ekki né skilja.
II.
Allt í einu var ég staddur í fögrum grasivöxnum hvannni. Lítilh
sólbrosandi lækur rann þar og skvetti vingjarnlegum úðadropuiu
á skógarkjarrið á bakkanum.
Ég ætlaði að fara að setjast niður og livíla mig og njóta feg"
urðarinnar, því að ég bjóst við, að enn væri löng leið ófarin, en
þá birtist mér ungur glæsilegur mað.ur í gráum sumarfötuni °S
með hvíta húfu á höfðinu og stóran borða á brjóstinu í hvítuin,
rauðum og bláum litum. Hann var glaðlegur á svip á þann hatt,
8em menn eru það, þegar þeir eru ofurlítið hreifir, og þess vegna
var hann enn elskulegri en ella. Hann heilsaði mér báðum
höndum:
„Vertu velkominn. Það gleðir mig, að þú ert kominn. Okkm