Eimreiðin - 01.04.1954, Side 39

EIMREIÐIN
BRÆÐURNIR
111
°g máð, en maður og kona eru það, maður nokkur og konan hans.
Segjum, að nöfn þeirra séu gleymd eins og ævi þeirra. Verið get-
Ur, að blóð þeirra streymi enn; verið getur, að önn þeirra blómgist
enu þá meðal niðjanna. Ég þekki ekkert fegurra á jörðinni en
slíkan legstein með mynd af manni og konu, hjónum, sem voru
eitt og stóðu saman í yndi og mótlæti og sofa í sama rúmi og
Undir sama þaki til dómsdags. Ókunnug hittast þau og skilja
aldrei síðan, ekki einu sinni í dauðanum.
Hann settist á þrepið við grafklefann hjá ganginum, og án
Þess að líta upp, hélt hann áfram:
■— Maður og kona, sem hafa verið tvígift, eru ekki nema hálf,
of.vrirlátsöm hljóðfæri, villuráfandi verur, sem ég aumka, því
ohamingja þeirra tekur engan enda fyrr en á dauðastundinni.
Hvernig getur maður orðið eitt með tveim konum eða fimm eða
tlu? En það hlýtur þó að vera æðsta markmiðið, að þau tvö verði
eitt. Hvort það er markmið náttúrunnar, veit ég ekki, en það er
niarkmið mannanna, og fyrir mér er það aðalatriði. Þetta er hið
ta?ra og svala lífsins vatn, sem þau fylla með hið grófa ker, sem
Sert er úr leir jarðar. Hörðum höndum og óþreytandi hafa þau
hnoðað eimyrju skapferlis síns. unz þau skópu hina fegurstu allra
mynda, myndina þarna á legsteininum. Fyrir hugarsjónum mér
ris upp af þessum legsteini laufskáli, þar sem fuglamir kvaka
lnni, en árin með skuggum og skini þjóta yfir. Ef ég kynni að
leika á orgel, mundir þú skilja mig betur, Eiríkur. Þegar leikið
er á orgelið og kirkiugólfið endurómar af fótataki og börn og
Ramalmenni ganga fram og aftur um steininn ... eiginlega sé
eg þá fyrst laufskálann grænka og heyri fuglasönginn.
Eiríkur vöðlaði húfunni svo ákaft, að hún hringsnerist milli
þnnda honum, en til að sýnast rólegur, settist hann á þrepið eina
alin frá bróður sínum.
Eabian hélt áfram:
— Hirðum ekki um oflátunginn Rómeó og Júlíu hans. Hvar sem
eru nógu ungar og nógu óbilgjarnar verur, þurfa þær ekki að
Sera annað en láta eftir ástríðum sínum til þess að koma öðrum
eins gauragangi af stað. Ef ég virði fyrir mér oflátunginn og unn-
Ustu hans. endurvakin til vitundar og lífs, þegar þau ganga út
Ur skemmtigarðinum til þess að þjóna hvort öðru til æviloka, sé
eg, hvort þau eru raunverulegir unnendur eða ekki. Annað þeirra
getur verið það, en hitt ekki ... og svo veslast bæði upp.