Eimreiðin


Eimreiðin - 01.04.1954, Side 50

Eimreiðin - 01.04.1954, Side 50
122 BRÆÐURNIR eimreiðin Hún fleygði dótinu sínu í sætið og flýtti sér ofan til að faðma gömlu hjónin. í hraðanum, sem á henni var, hvarf hún varla til Eiríks. Hann gat ekki misskilið fölskvalausa gleði hennar, og sem fagnandi barn fór hún að tala við hestinn. Hún tók ekki eftir því, að flutningadrengurinn sótti malinn sinn og ýtti honum að fóðurpokanum á vagngólfinu. — Nú getum við bráðum haldið brúðkaup okkar, Eiríkur, eins og þú ert vanur að nefna það ... Og þegar Fabian kemur, verð- urðu að standa við orð þín og reisa sjálfur upp heiðurshliðið. — Þú veitir því víst ekki athygli, að ég er tilbúinn að fara í sama vagni, sem flutti þig hingað. Þú skilur ... störf og skyldur! Slíkt fellst til, þegar árin líða. Hann kvaddi í flýti, og þótt hann ávallt hefði verið ofsafenginn við akstur, hafði aldrei neinn séð hann aka eins og í þetta skipti- í mörg ár á eftir fannst honum hann stöðugt sitja í vagninum og aka með sama ofsahraða frá einum áfanga til annars, frá einni þjónustu til annarrar. Allt vissi hann og skildi, tók á móti pen- ingum og skipunum sem sjálfsögðum hlutum. Hann varð nafn- togaður maður, orður og merki fylltu áður en varði þar til ætlað skrín, en í bókaskáp hans voru einkum suður-franskar og ítalskar bækur. í tómstundum sínum nam hann gítarleik, og í vinahópi kom ósjaldan fyrir, að hann slökkti ljósið í fremra herberginu og söng í myrkrinu einhverja sveitavísu, sem hann kunni. Oft skynj- uðu áheyrendur hans, að einstök erindi táknuðu þá vináttu, sem er fegursta blóm þeirrar ástar, er síðast fölnar, en jafnoft grun- aði þá, að hin framandi orð heyrðu ekki til neinni tungu og hefðu einungis óákveðna og leyndardómsfulla merkingu, sem hann sjálf- ur lagði í þau með hljómnum. Saro la sonja Beatrice! Á efri árum varð hann æ meiri sérvitringur, er margar sögur gengu af. Einkanlega var það eitt af hans sérkennum, sem vakti furðu. Við hlið hans hjá miðdegisverðarborðinu stóð ávallt tóm- ur stóll og ónotaður borðbúnaður, og handa hinum ósýnilega gesti var einnig samanvafinn pentudúkur innan í silfurhring, sem var þó alveg látlaus og ekkert á hann letrað. Hjá honum sátu nokkrir vinir, og þeir lyftu glösunum til þess að þakka honum, þá sneri hann sér ætíð að auða stólnum og bað þá að skála við húsfreyjuna. — Þarna situr mín ósýnilega kona, sagði hann. Hver hún er, veit enginn nema ég. Einu sinni var hún á lífi, og hvort hún lif>r eða ekki, er mitt leyndarmál. Sjálf vissi hún síðast, hvers virði hún varð mér. Aldrei íþyngdi ég lífi hennar með þeirri vitneskju- Allt það bezta, sem hún átti, öðlaðist ég líkt og vitrun, sem minn-

x

Eimreiðin

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.