Eimreiðin - 01.04.1954, Qupperneq 50

122
BRÆÐURNIR
eimreiðin
Hún fleygði dótinu sínu í sætið og flýtti sér ofan til að faðma
gömlu hjónin. í hraðanum, sem á henni var, hvarf hún varla til
Eiríks. Hann gat ekki misskilið fölskvalausa gleði hennar, og sem
fagnandi barn fór hún að tala við hestinn. Hún tók ekki eftir
því, að flutningadrengurinn sótti malinn sinn og ýtti honum að
fóðurpokanum á vagngólfinu.
— Nú getum við bráðum haldið brúðkaup okkar, Eiríkur, eins
og þú ert vanur að nefna það ... Og þegar Fabian kemur, verð-
urðu að standa við orð þín og reisa sjálfur upp heiðurshliðið.
— Þú veitir því víst ekki athygli, að ég er tilbúinn að fara í
sama vagni, sem flutti þig hingað. Þú skilur ... störf og skyldur!
Slíkt fellst til, þegar árin líða.
Hann kvaddi í flýti, og þótt hann ávallt hefði verið ofsafenginn
við akstur, hafði aldrei neinn séð hann aka eins og í þetta skipti-
í mörg ár á eftir fannst honum hann stöðugt sitja í vagninum
og aka með sama ofsahraða frá einum áfanga til annars, frá einni
þjónustu til annarrar. Allt vissi hann og skildi, tók á móti pen-
ingum og skipunum sem sjálfsögðum hlutum. Hann varð nafn-
togaður maður, orður og merki fylltu áður en varði þar til ætlað
skrín, en í bókaskáp hans voru einkum suður-franskar og ítalskar
bækur. í tómstundum sínum nam hann gítarleik, og í vinahópi
kom ósjaldan fyrir, að hann slökkti ljósið í fremra herberginu og
söng í myrkrinu einhverja sveitavísu, sem hann kunni. Oft skynj-
uðu áheyrendur hans, að einstök erindi táknuðu þá vináttu, sem
er fegursta blóm þeirrar ástar, er síðast fölnar, en jafnoft grun-
aði þá, að hin framandi orð heyrðu ekki til neinni tungu og hefðu
einungis óákveðna og leyndardómsfulla merkingu, sem hann sjálf-
ur lagði í þau með hljómnum. Saro la sonja Beatrice!
Á efri árum varð hann æ meiri sérvitringur, er margar sögur
gengu af. Einkanlega var það eitt af hans sérkennum, sem vakti
furðu. Við hlið hans hjá miðdegisverðarborðinu stóð ávallt tóm-
ur stóll og ónotaður borðbúnaður, og handa hinum ósýnilega gesti
var einnig samanvafinn pentudúkur innan í silfurhring, sem var
þó alveg látlaus og ekkert á hann letrað. Hjá honum sátu nokkrir
vinir, og þeir lyftu glösunum til þess að þakka honum, þá sneri
hann sér ætíð að auða stólnum og bað þá að skála við húsfreyjuna.
— Þarna situr mín ósýnilega kona, sagði hann. Hver hún er,
veit enginn nema ég. Einu sinni var hún á lífi, og hvort hún lif>r
eða ekki, er mitt leyndarmál. Sjálf vissi hún síðast, hvers virði
hún varð mér. Aldrei íþyngdi ég lífi hennar með þeirri vitneskju-
Allt það bezta, sem hún átti, öðlaðist ég líkt og vitrun, sem minn-