Eimreiðin - 01.09.1960, Blaðsíða 44

228
EIMREIÐIN
ef þetta kemur fyrir, sem þú hefur
verið að kallsa við mig í kvöld, að
þeir komast að því, að þeir yppta
öxlum, hlæja og segja: „Það var
ekki neitt.“ Þetta eru þeir, sem
líta stórt á það. En hinir, þeir
heimsku, sem ekki kunna að líta
stórt á það, geta fengið höfuðverk,
langvinnan eða skammvinnan eftir
ástæðum, og þegar þeir eru lausir
við höfuðverkinn, er þeim orðið
nákvæmlega sama um kvenmann-
inn. Þú segir að maðurinn þinn
hafi aldrei verið liræddur um þig.
Það er vegna þess, að liann treystir
þér. Það eru því allar líkur á, að
hann sé í heimskari flokknum og
fái þar af leiðandi liöfuðverkinn.
Finnst þér það tilvinnandi fyrir
ævintýri, sem þig langar í raun-
inni ekkert í?
Hún þagði drykklanga stund,
eins og hún væri að velta þessu
fyrir sér, mjakaði sér síðan enn
nær mér og sagði:
— Á ég að segja þér, hvað ég
held. Ég lield, að þú sért bezti
piltur.
— Ég er helvítis skepna, sagði
ég, og nú fauk í mig í fyrsta skipti
þetta kvöld.
— Nei, ég er viss um, að þú ert
bezti piltur. En hvernig hefurðu
getað aflað þér Jaessarar vizku svona
ungur? Svona vizka getur enginn
(iðlazt, nema með reynslu. Það hlýt-
ur að liafa komið eitthvað fyrir þig,
eitthvað, sem er svo slæmt, að þú
getur aldrei sagt neinurn frá |)ví.
— Djöfuls Jrvættingur! sagði ég.
— Hvað ætti svo sem að hafa komið
fyrir mig?
— Jú, ég veit það. Þér þýðir ekki
að vera með nein látalæti. Þér líð-
ur illa. En nú skal ég halla mér
hérna út af hjá þér, meðan við
bíðum, og leggja höndina á ennið
á J>ér svo Jm getir sofnað. Mikið
heíurðu verið góður við mig 1
kvöld og komið í veg fyrir, að ég
flanaði út í vitleysu, sem ég hefði
sennilega séð eftir alla ævi. Ég ætti
líklega að vera reið við Joig, en
þetta er alveg rétt, sem þú sagðir,
og ég hefði átt að vita það sjálf, og
nú vil ég J>að ekki lengur, og reynd-
ar hefur mig aldrei langað til
þess... .
Hún lá fast upp að mér og hélt
hendinni á enninu á mér, og ég la
á bakið og liorfði á bláan kvöld-
himininn og tunglið og stjörnurn-
ar, og eina ráðið var að ég gæti sofn-
að með opin augun, Jdví ef ég lok-
aði Jaeim, sá ég inn í hugann og
þar var enginn blár himinn og eng-
ar stjörnur og ekki heldur tungl-
Allt í einu kipptist ég við. Golu-
}>yt liafði slegið inn um baggagatið,
og með þessari golu barst angaI1
af flekkjuðu heyi, sem er farið of-
urlítið að breiskjast. Ég fékk nið
fyrir eyrun og var ekki lengur cg
sjálfur, en gegnum niðinn heyt'ði
ég hálfkæft óp og stunur og más-
andi kvísl:
— Nei, ég vil ekki. Og eftir að
við vorum búin að tala um þa^‘
Nei, ég vil ekki, vil ekki, vil ekku
vil ekki ....
Ég lá á bakið liorfði á kvöldhim-
ininn og stjörnurnar og tunglið, °S
ég lieyrði umkomulaust og salL
snökkt skammt frá mér og leit vi
og sá hana sitja í hnipri skammt ha