Eimreiðin - 01.09.1960, Blaðsíða 47

Bræðralag allra manna
Eftir David Grayson.
Það er einkennilegur heimur
sem að við lifum í. Ég er þess full-
viss að ég hef ekki dvalið í öðrum
skrítnari. Þegar ég lít í kring um
'íiig, verð ég þess var að hinir auð-
veldustu hlutir eru oft erfiðastir til
framkvæmda, og þetta svokallaða
venjulega er hið sjaldgæfasta.
Ég hef lent í skrítnu ævintýri —
°g eignast vin.
í morgun þegar ég fór í kaupstað-
lr*n, þá mætti ég manni sem var
frímúrari, oddfellói eða elgur, og
i^ann bar þess augljós merki í jakka-
Éorninu. Hann spurði mig í hvaða
stúku ég væri og jafnframt klapp-
a®i hann mér á herðarnar með
rnestu vinsemd eins og við værum
gamlir leikbræður. (Ég má til með
a® bæta Jjví við, svona eins og neðan
máis, að hann var að reyna að selja
mér nýja tegund af sáðvél.) Ég gat
ekki að joví gert að ég var ofurlítið
uPp með mér af þessari spurningu
bans, — upp með mér og um leið
fór ég þó hjá mér. Ég er ekki frí-
múrari, oddfellói eða elgur. Þegar
eg sagði honum þetta þá virtist
itann verða bæði forviða og von-
svikinn.
*.Þú ættir að vera í einhverri af
l^ssum reglum,“ sagði hann, „þá
a=tttrðu víst að eiga trygga og góða
'ini hvar sem þú færir.“
Og hann skýrði mér frá að í einni
reglunni hefði þeir leynilegt hand-
tak, og jreir hefði aðgangsorð og
einkenni. Hann sagði mér hvað
það myndi kosta fyrir mig að fá
inngöngu og hvað árgjaldið væri,
og hvað ég Jjyrfti að borga fyrir
einkennisbúning, sem að væri að
vísu ekki nauðsynlegur. Hann lýsti
fyrir mér jarðarförinni sem að frí-
múrarar myndu veita mér alveg
ókeypis og elgarnir myndu sjá um
konu mína og börn ef með þyrfti.
„Þú ert einmitt þess háttar mað-
ur, að við þyrftum að njóta þín að
í stúkunni minni. Ég hefði gjarnan
viljað mega gefa þér bræðralags-
handtakið okkar.“
Þetta var broshýr niaður og feit-
laginn. Hann hafði svo mikinn
áhuga fyrir stúkunum sínum að
liann gleymdi því um stundarsakir
að hann var að selja sáðvélar, (ég
held hann hafi gleymt því) og Jrað
er óhætt að reikna honum til tekna.
Þegar ég ók heimleiðis í vagnin-
um mínum undir kvöldið, gat ég
ekki komist hjá því að vera að
hugsa um frímúrarana, oddfelló-
ana og allar þessar reglur og þær
hugsanir væru ofurlítið blandaðar
eftirsjá. Og ég var að hugsa um
hvort að þessi kunningi minn með
allar sáðvélarnar hefði máske fund-