Eimreiðin - 01.09.1960, Blaðsíða 101

EIMREIÐIN
285
þá er það Þjóðrekur biskup sem hefur
°rðið. Málsgreinin um íerðina yfir
eyðimörkina er snjöll, þótt liún hafi
nokkurn endurtekningarkeim af orð-
r;tðurn stúlkunnar og þrælsins í
Gerplu, sem ekki grét þótt hann væri
harinn. Ferð Þjóðreks með heimilis-
fólk Steins yfir hafið er einnig mikill
^estur engu síður en skipti Steinsdótt-
Ur og Björns á Leirum.
Stílíþróttin i Gerplu var samstæður
vefur. Og í fyrri bókum Kiljans var
•alltaf um vaxandi stílíþrótt að ræða,
sem var skemmtilega slunginn orð-
rögðum er hvergi íþyngdu eða stungu
I augun. Brekkukotsannáll var eins
°S sinfónía manns í fullkomri sátt við
II veruna og tónninn var mýkri en svo,
að orðbrögð leyfðust. HKL er enn þá
sáttur og Bogesenmyndin í Birni á
eirum og Benedictsen er ekki lengur
pað staðfasta íhald sem ungt og hraust
ólk barðist við um lífsbjörgina. Nú
getur ríkur barn við fátæklingi. Það
eút er orðið eftir af logandi sverði
rettlætisins, er svo hart og títt var
'eifað í fylkingarbrjósti smælingjanna
Yrr á tíð. Og nú eru orðbrögðin, leik-
lrnit með orðin, sem alltaf sáldruðust
a® manni fannst ósjálfrátt áður,
01 111 að þreytulegum endurtekning-
Um i þessari síðustu bók; stundum
erns og manni hafi verið boðið að horfa
. . élega revíu, og bera öll rnerki erfið-
lsms.
Þrátt fyrir þetta er staðreynd, að
^ ott I aradísarheimt sé ekki góður
bót n' irún ekki að vera vond
í0 á almennan mælikvarða.
Indriði G. Þorsteinsson.
Knut Hamsun: GRÓÐUR JARÐAR.
elgi Hjörvar íslenzkaði. Almenna
"ókafélagið 1960.
* 'a® er gleðiefni, að nú skuli vera
°nuð á íslenzku eitt af höfuðverk-
um skáldsnillingsins norska í ágætri
útgáfu Almenna bókafélagsins. Tal-
ið er að þessi bók — Markens gröde —
hafi aflað höfundi sínum Nóbelsverð-
launanna, enda þótt áður liafi verið
komin frá hans hendi jafn frábær
meistaraverk og Pan og Viktoria, sem
hvort urn sig liafa fyrir löngu öðlazt
heiðurssæti í heimsbókmenntunum.
Gróður jarðar er lofsöngur til moldar-
innar og hins frumstæða lífs í skauti
náttúrunnar; boðskapur skáldsögunn-
ar er jákvæður í bezta skilningi, en
hún er skrifuð árið 1917, meðan þjóð-
irnar bárust á banaspjótum, og verður
því á vissan hátt áhrifaríkt innlegg
gegn þeim barbarisma, sem þá reið
stórþjóðunum eins og mara. En þrátt
fyrir hinn jákvæða boðskap skáldsög-
unnar, skyldi enginn láta sér í hug
koma, að hér væri um að ræða neina
sólskinsrómantík; það er þvert á móti.
Þetta er baráttusaga frumbýlingsins
við mennina og náttúruöflin, gerð af
þvílíkri snild, að engum gleymist, sem
lesið hefur. Með þessari bók ltefur
útgáfufyrirtækið enn á ný gefið þjóð-
inni erlent listaverk í góðri þýðingu
og ber að þakka það, því að allt of fá
öndvegisrit heimsbókmenntanna liafa
birzt í íslenzkum þýðingum.
Knut Hamsun er ekki ókunnur ís-
lenzkum lesendum, þó að fáar af bók-
um hans hafi verið þýddar á íslenzku.
En margir hafa að sjálfsögðu getað not-
ið þeirra á frummálinu. Jón Sigurðsson
frá Kaldaðarnesi þýddi Viktoríu, Pan
og Að haustnóttum, og var þeim þýð-
ingum viðbrugðið fyrir snilldar hand-
bragð þýðandans. Einnig liefur síðasta
bók Hamsuns, Grónar götur, verið
þýdd af þeim Skúla Bjarkan og Helga
Hjörvar. Helgi las kafla úr þýðingu
sinni í útvarpið á sínum tíma. Svo
komu Tvennir timar (Börn av tiden)
í þýðingu Hannesar Sigfússonar, á for-
lagi Menningarsjóðs. Ekki verður um