Eimreiðin - 01.09.1960, Blaðsíða 103

EIMREIÐIN
287
heldur sameinaðist ég vitund stúlk-
unnar sjálfrar.“ — Á þennan hátt tel-
ur höfundurinn sig hafa fengið efni
úókarinnar, og er hverjum í sjálfsvald
sett að trúa því sem honum sýnist. En
hvað sem um þetta er, þá er bókin
einstaett snilldarverk, sem verður les-
andanum minnisstætt löngu áður en
niargar aðrar bækur hafa fallið í
gleyntsku og misst gildi sitt. Frásögn-
*n er aðlaðandi og blandin udarlegum
seið gleymdrar fortíðar. Lífsskoðun sú,
sem hún boðar er jákvæð og bjartsýn
“ gildi mannsins og framtíð hans.
I’etta er göfug og göfgandi bók, bók
hárra hugsjóna og djúpra sanninda,
sem eru holl kynslóð, sem lifir aðal-
lega á yfirborði lífsins.
Henni verður ekki betur lýst en
með orðum brezka stórblaðsins „The
1 imes“, en það segir um bókina. —
xt’etta er einstök bók, jafnt hvað
snertir andleg verðmceti og glitrandi
frásagnarsnilld.“
Þýðing frú Steinunnar S. Briem hef-
ur tekizt með miklum ágætum.
Gunnar Dal.
('<sli Ólafsson frá Eiriksstöðum: í
LANDVARI, Ljóð. Kvöldvökuút-
gáfan, Akureyri.
Gísli Ólafsson frá Eiríksstöðum er
ihngu kunnur orðinn fyrir ljóð sín
°g stökur. Einkum hafa lausavísurnar
*ært honum frægð, en þær hafa marg-
‘lr itverjar orðið landfleygar. Gísli er
nú orðinn 75 ára og kom bókin út í
ölefni afmælisins, og tileinkar höf-
Undur hana „ástvinum og öðrum þeim,
sem 1 jóS mín vilja heyra“ eins og seg-
lr á titilblaði. Formála að bókinni hef-
ur Rósberg G. Snædal ritað.
Þetta er fintmta ljóðabók Gísla frá
' U'íksstöðum, en áður eru komnar út:
N°kkrarstökur 1924, Ljóð 1929, Heim-
3n ur dölum 1933 og Á brotnandi bár-
um 1944. — í landvari flytur 35 kvæði
og auk þess allmargar stökur, og eins
og fyrr tekst höfundi bezt uppi, er
hann beitir stökunni. Mörg af lengri
kvæðunum eru gerð við ýmis tækifæri,
afmæli, brúðkaup, dánarminningar og
þess háttar. En það er sama livort yrk-
isefnið eru samtíðarmenn höfundar,
sveitin hans og landið — allstaðar and-
ar góðvilja, og einlægni úr kvæðunum.
í sumuni ljóðunum, og þó einkum í
stökunum bregður fyrir skemmtilegri
kímni og glaðværð, sem lengi hefur
einkennt kveðskap Gísla Ólafssonar.
Það kemur engum á óvart þótt jafn-
mikill unnandi ferskeytlunnar og rím-
aðra ljóða og Gísli frá Eiríksstöðum,
hafi lítt tileinkað sér form nútíma
ljóða, enda sendir hann atómkveð-
skapnum tóninn í þessum stökum:
Vísna-glóðin fölna fer,
flestir hljóðir stara.
Atómljóðin eru hér
orðin móðins vara.
Metur þjóðin menntafróð
mikla kvæðafenginn?
Sitt úr hverju horni liljóð
en höfuðstafur enginn.
Skal þetta dæmi látið nægja urn
vísnagerð Gísla í þessari nýju bók, að
viðbættu upphafserindinu, sem lýsir
mætavel bjartlyndi liöfundarins og við-
horfi hans til lífsins:
Útsýn mín er ekki dinnn
ennþá glaður vaki;
samt eru árin 75,
sem ég á að baki.
Eftir þessi ævistig
yndi er að vaka og dreyma.
í landvarinu langar mig
að lifa og sofna heirna.
1. K.