Tímarit lögfræðinga - 01.12.1983, Síða 25

I úrskurði mannréttindanefndarinnar frá 3. mars 1978 (Dec. & Rep.
13.27) var fjallað um upptöku smyglvarnings. 1 úrskurði nefndar-
innar er tekið fram, að upptaka smyglvarnings sé ráðstöfun, er eðli-
legt sé að telja nauðsynlega í því skyni að tryggja greiðslu skatta
eða annarra gjalda. Þótt ráðstöfun af því tági falli sem slík innan
sviðs 2. málsgr. 1. gr., sé hins vegar ekki þar með sagt, að úrlausnar-
vald nefndarinnar taki alls ekki til hennar. Það sé þvert á móti á valdi
nefndarinnar að kanna, hvort tiltekin ráðstöfun sé þess eðlis, að hún
geti með góðum rökum talist nauðsynleg vegna einhverra þeirra mark-
miða, er upp séu talin í umræddum ákvæðum 1. gr., og hvort slík
ráðstöfun sé í ákveðnu tilviki óhófleg með hliðsjón af markmiði því,
sem hún á að þjóna. Orðrétt segir svo um þetta atriði í úrskurðinum:
„The finding that the forfeiture of smuggled goods is a measure
which as such comes under the scope of Article 1 (2) of the Protocol
does not, however, bring it wholly outside the Commission’s control.
The correct application of Article 1 (2) of the Protocol like that of
any other provision of the Convention is in principle subject to the
supervision of the Convention organs. This supervision includes, apart
from the examination whether a certain measure is of such a kind that
it can at all be reasonably considered as necessary for one of the pur-
poses enumerated in the Article, an examination whether its appli-
cation in the concrete case is not grossly disproportionate to its aim.“
Sem dæmi heimilla takmarkana á nýtingu eigna samkvæmt úrskurð-
um mannréttindanefndarinnar má nefna ákvæði um hámark húsa-
leigu, bann við notum eigin húsnæðis vegna búsetuskilyrða, áskilnað
um leyfi til kaupa á landbúnaðarlandi, reglur um opnunartíma versl-
ana og fyrirmæli um niðurrif háskalegra byggiriga.
Kærumál út af skattheimtu og álagningu ýmissa annarra gjalda hef-
ur oft komið til úrlausnar mannréttindanefndarinnar. Hefur ekki hvað
síst komið til álita, hvort um mismunun á skattlagningu væri að ræða,
er færi í bága við 1. gr. 1. samningsviðauka í tengslum við 14. gr.
mannréttindasáttmálans. Engin dæmi eru hins vegar enn um það, að
nefndin hafi talið, að í þessu tilliti væri um brot að ræða.
VI. ÚRSKURÐUR MANNRÉTTINDANEFNDAR EVRÓPU FRÁ
7. MARS 1984 I BRESKU ÞJÓÐNÝTINGARMÁLUNUM.
Áður en prentun greinar þessarar lauk, kvað mannréttindanefndin
upp úrskurð sinn í bresku þjóðnýtingarmálunum, sem fyrr hefur verið
vikið að. Verða nokkur atriði þeirrar úrlausnar rakin hér á eftir.
227