Tímarit lögfræðinga - 01.12.1983, Side 55

að sjá um, að á hæfilegum fresti mætti taka upp til nýs mats hags-
muni bæjarfélagsins og eigendanna.
Sænsku eignarnámslögin frá 1972 gerðu ráð fyrir, að stytta mætti
gildistíma eignarnámsheimilda, en kærendur gátu ekki borið lögin fyr-
ir sig. Þessar heimildir og byggingai’bannið sem á var lagt fólu í sér
sérstakar byrðar á kærendur, sem voru allt of þungar og því aðeins
hefðu verið heimilar, að unnt hefði verið að leita eftir styttingu gildis-
tímans eða bótum. Eftir sænskum lögum var hvorugt hægt á þeim
tíma, sem máli skiptir, og enn er hið síðara ógerlegt.
Niðurstaða: 1. gr. brotin á báðum kærendum.
d) Byggingarbönn og 1. gr.
Ekki var talin þörf á að fjalla um þetta efni.
II. 17. og 18. gr. mannréttindasáttmálans í tengslum við I. viðbótar-
samning 1. gr.
I 17. og 18. grein eru lögskýringarreglur, sem ekki verða raktar
hér, þar sem mannréttindadómstóllinn taldi ekki þörf á að fjalla um
þær.
III. 14. gr. sáttmálans í tengslum við I. viðbótarsamning 1. gr.
I 14. gr. er hin almenna jafnræðisregla sett fram. Töldu kærendur
hana brotna, en dómstóllinn taldi ekki, að það mætti ráða af gögnum
málsin.
Niðurstaða: ekki brot.
IV. 6. gr. 1. mgr. sáttmálans.
Kærendur byggðu á því, að sænskir dómstólar höfðu ekki og gátu
ekki að sænskum lögum fjallað um eignarnámsheimildirnar.
1. Beiting 6. gr. sáttmálans.
Hér segir í upphafi málsgreinarinnar: „Nú leikur vafi á um rétt-
indi þegns og skyldur eða hann er borinn sökum um glæpsamlegt at-
hæfi, og skal hann þá njóta réttlátrar og opinberrar rannsóknar innan
hæfilegs tíma, fyrir óháðum, óhlutdrægum, lögmæltum dómstóli.“
Enski textinn hefst þannig: „In the determination of his civil rights
and obligations or of any criminal charge against him . .. “
Dómstóllinn taldi, að hér væri um borgararéttindi („civil rights“)
að tefla. Uppi væri alvarleg deil („contestation“, ,,dispute“) milli kær-
enda og handhafa ríkisvalds í Svíþjóð um framlengingu langvarandi
eignarnámsheimildar og ættu kærendur rétt á að fá þetta mál varðandi
sænsk lög tekið fyrir í dómi.
Niðurstaða: 6. gr. 1. mgr. varð beitt.
2. Meint brot á 6. gr. 1. mgr.
257