Tímarit lögfræðinga - 01.12.1983, Síða 63

d) Handhafar ríkisvaldsins unnu að málinu með hæfilegum hraða,
er það var til dómsmeðferðar, en við rannsókn þá, sem á undan fór,
var henni tvívegis hætt, fyrst í 13 og síðar 14 mánuði. Skýring á þessu
hefur ekki komið fram.
Niðurstaða: Brot á 6. gr. 1. mgr.
III. 50. gr. (bætur).
1. Krafa kom fram um, að dómstóllinn beindi því til ítalska ríkis-
ins, að 368. gr. hegningarlaga landsins yrði ekki beitt í málum, sem
snerta stjórn- eða félagsmál. Þessi krafa var sögð utan málsefnis, og
var henni vísað frá.
2. Hafnað var fébótakröfu kæranda, sem ekki hafði sýnt fram á
fjártjón eða tilgreint hvað til þess hafði leitt
3. Talið var, að efnisdómur kæmi hér í stað fébóta fyrir miska.
4. Hafnað var málskostnaðarkröfu, en kærandi hafði ekki þurft að
greiða neinn slíkan kostnað í heimalandi sínu og rak mál sitt sjálfur
í Strassbourg.
5. Þó átti hann rétt á fjárhæð vegna ferða- og dvalarkostnaðar í
sambandi við munnlegan flutning kærumálsins fyrir mannréttinda-
nefndinni og síðar dómstólnum.
1 dómnum var vísað til 8 eldri dóma mannréttindadómstólsins.
1983
1. ALBERT OG LE COMPTE.
Dómur 10. febrúar 1983. Aðildarríki: Belgía. Málinu var vísað til
dómstólsins 12. mars 1982 af mannréttindanefndinni. Dómur var kveð-
inn upp af mannréttindadómstólnum fullskipuðum.
Kærendur eru belgískir læknar, sem vegna ágabrota höfðu orðið að
sæta viðurlögum. Áfrýjunarráð læknastéttarinnar hafði tekið lækn-
ingaleyfið af öðrum kæranda í tvö ár, en ævilangt af hinum.
I. 3. gr. mannréttindasáttmálans.
I 3. grein þessari segir: „Enginn maður skal sæta pyndingum, ómann-
legri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu." — Mannréttindadóm-
stóllinn taldi enga ástæðu til að draga í efa, að afturköllun lækninga-
265