Búnaðarrit - 01.08.1916, Qupperneq 16

174
BÚNAÐARRIT
til hlifðar. í bæði skiftin, einkum þó seinna skiftið, hafði
eg lagið allþykt, eða um alin fullsigið, til þess að vita,
hvort óætt yrði. Furðulítið var alónýtt efst, en svo
myglað og fruggulykt af, sem þó smáminkaði, er niður
dró. Mestur hlutinn ázt af sauðfé og hrossum, en kýr
tóku mjög dræmt í það.
Myglan í efsta laginu hefir verið af því, að hitinn
hefir ekki verið nógur og rokið burtu, og fargið eigi
nógu mikið efst, til þess að þrýsta þessu loftmikla heyi
saman, svo hitinn hóldist.
Hefði heyið verið neðar eða lagið þykkara og meir
pressað saman, tel eg vist, að það hefði reynst svo vel,
sem framast var hægt að vonast eftir af svo kynslæmu
grasi.
Af þessum tilraunum okkar Björns tel eg þá sannað,
að vel megi búa til vothey, jafnvel sæthey, úr hvers-
konar nýnlegnu grasi.
En spurningin er: Hversu mikið má heyið vera
orðið þurt og hrakið, til þess að ófært sé til votheys-
gerðar? Því verður ekki svarað nema með tilraunum.
Þó þykir mér sennilegt, að sœtliey megi búa til úr öllu
heyi, sem enn hefir svo margar lifandi frumur að anda
ineð og efni að brenna, að hitnað geti í 55—60°, og
súrhey megi búa til úr öllu heyi, sem ekki er því meiri
skemd komin i, þó allmjög sé þurt og hrakið orðið, ef
gryfjan er vatns- og loftheld, og nægilegt vatn borið í
heyið í gryfjunni um leið og troðið er í hana, og fargið
er nægilegt.
Votliey bleytt Það mun að vonum mörgum þykja undar-
í gryfjnm. legt, að eg skuli vera að tala um að bleyta
heyið í gryfjunni með vatni. En eg vil þá
fyrst minnast á orð Eggerts Finnssonar: „Þegar eg hefi
ekki haft þurheyslön yfir því (votheyinu), hefir ekkert
verið gert til að verja það fyrir úrkomunni, en sé nægur
þungi ofan á því (ekki minni en 150 pd. á hvert ferfet),