Búnaðarrit - 01.08.1916, Síða 61

BÚNAÐARRIT
219
í þvermál og 19 fet á dýpt. Vildi sami bóndi ekki taka
á votheyinu fyr en fé kæmi á gjöf, og gjafatíminn allur
væri þá ekki meira en 150 dagar, þyrfti hann ekki nema
47 tonn, sem fengist úr 11 feta breiðri og 20 feta djúpri
gryfju, og gæflst þá rúmlega hálfs annars (1,63) þuml.
þykt lag á dag. Þegar fram í sækir, og reynsla okkar
og hugur vex, munu votheyskóngarnir eiga tvœr eða
fleiri gryfjar til skiftanna, miðaðar við skepnufjölda og
daggjafir. Komi óþurkakaíli á túnaslætti, má fylla eina
gryfjuna, en hina eða hinar síðar á engjaslætti, haustin,
eftir því sem ástæður og þörf krefur.
Nú yrðu væntanlega einhverjar rekjur með veggjum
(handa hestum), sem kýr og jafnvel sauðfé æti ekki.
Þyifti þá að taka frekara á stæðunni, en við það þykknaði
sneiðin dag hvern. Þrátt fyrir það mundi endast vel í
gryfjunni, því vel er áætlað, 24 pd. handa kúnni á dag.
Af þessu er þá augljóst, að vel má haga byggingu
tóftarinnar þannig, þar sem sæmileg dýpt, fæst (12'—15'),
að gefa megi ofan af allri heystæðunni í einu, þegar
gripir eru alment komnir á gjöf. Sé ekki hægt að ver-
jast heyskemdum með kúnum einum, yfirborðið of stórt
og skemmist, sem alls ekki má eiga sér stað, verður að
skera niður smærri stakka, unz fleiri gripir koma á gjöf.
Er þá fargið látið hvíla á hinu, og er slíkt engin frá-
gangssök.
Votheyshnílar. Þurli að skera votheyið, er nauðsynlegt að
hafa til þess eitthvert áhald. Höfðum við
hér fyrst amerískan heyhníf og síðan heyhníf eftir Sigurð
Sigurðsson smið á Akureyri. Reyndust báðir sæmilega,
en hvorugur góður.
Langbezt, hefir okkur reynst venjulegur undirristu-
spaði; en smíða þarf sérstakan tanga, og hafa hann bein-
an og vel sterkan. Efri enda tangans má beygja horn-
rétt út frá skaftinu, svo stiga megi á hann.