Hlín - 01.01.1924, Síða 20

18
Hlln
skipun húsmuna í herbergjum. — Ailir vita hve algengt
það er, einkum til sveita, að hafa uppbúna gestastofu,
sem bæði er björt og rúmgóð, en láta sjer nægja eitt
iítið og hálfdimt herbergi til svefnhúss handa allri fjöl-
skyldunni.
í þessu sambandi get eg ekki látið hjá líða að minnast
á gestrisni íslendinga, sem jeg alia jafna hefi dáðst að,
en aðdáun mín í þessu efni er óttablandin. Práfaldlega
á það sjer stað hjer í Reykjavík, að berklaveikt fólk, sem
hingað kemur að, annaðhvort til læknisrannsóknar eða
hælisvistar, verður til bráðabirgða að leita á náðir ætt-
ingja og vina, sem láta sjúklinginn sofa á legubekk í
herbergi því, sem börnin hafast við í á daginn. Menn
leggja heilsu og líf barna sinna og annara heimilismanna
í hættu fyrir hugsunarlausa góðsemi, sem ekki ætti að
eiga sjer stað. — Auðvitað er það skylda manns að
hjálpa náunga sínum, þegar hann þarf þess með, en vor
eigin börn standa oss þó næst og hafa rjett til að heimta
meira af okkur en vandalausir. Rað er einkennilegt, að
menn virðast hafa meiri ótta af sjúklingum, sem koma af
hæli, en af hinum, sem eru á leið þangað, og þó hefir sá
sjúki, sem verið hefir á hæli, lært alla varúð með upp-
gang sinn o. fl., sem hinn eigi kann oft og tíðum.
Að láta berklaveikan sjúkling flytja sig oft stað úr stað
er hið mesta hættuspil vegna smitunar.
Rað er ein hin fyrsta skylda hjúkrunarkonunnar að gera
sitt ýtrasta til, að sjúklinguriun verði fluttur af heimilinu
svo fljótt sem unt er, til þess að koma í veg fyrir, að
veikin berist til heilbrigðra heimilismanna. En hinn sjúki
þarf að komast beina leið á sjúkrahús eða hæli, en ekki
leita sjer bráðabirgðarvistar hjá öðrum. Pað, sem á ríður
er að reyna að koma í veg fyrir að veikin breiðist út,
og er það mun auðveldara en að lækna sjúkdóminn.
Það er hjer á landi tilfinnanleg vöntun á barnahælum,
þar sem koma mætti heilbrigðum börnum fyrir, þegar