Hlín - 01.01.1924, Qupperneq 58

56
Hlin
fólki. Húsmóðirin sjálf hefir veg og vanda af mestöllum
innanhúsverkum, en hún kann líka að láta bæði bónda
sinn og börn hjálpa duglega til. í kaupstöðunum þarf
hún ekki daglega að vera að hlaupá í búðirnar, hún sím-
ar eftir því, sem vantar, eða það er flutt til hennar óbeðið
af ýmsum kaupa-hjeðnum eða þeirra sendlum. Frá versl-
unum getur hún fengið margar matartegundir svo vel
tilreiddar, að hún þarf aðeins litla fyrirhöfn að haía til
þess að bera það á borð. Par vestur frá þekkist ekki
eilíf grautar- og baunasuða, saltkjötssuða og hangikjöts,
sem tekur marga tíma, og heldur ekki einlægar súpur og
vellingar, sem heimta logandi eld allan daginn, svo aldrei
sloknar (»fremur en í helvític, eins og Geir biskup Vída-
lín sagði, þegar honum ofbauð bruðlunarsemi konu sinn-
ar, sem hafði það til að kynda undir pottunum með
tólgarskjöldum!). — Þar að auki Ijettir það oft fyrir henni,
að börnin eru í skólanum á daginn og hafa nesti af
köldum mat með sjer, en menn, sem ganga að vinnu,
borða mat sinn á veitingastofum engu dýrar en heima.
Og úti í sveitunum þurfa konurnar ekki að vera að
sinna kúnum eða mjólka þær, það gera bændur þeirra.
Húsbóndinn viðar að og gætir eldfæranna, en á eftir
máltíðum hjálpast allir að því að þvo upp disk'a og
matföng. Hver ræstir sína skó sjálfur, og alment er að
karlmenn stoppi í sokka sína og festi í sig hnappa. Mjer
fanst þetta yfirleitt góðir siðir hjá þeim frændum vorum
vestra, og æskilegt að þeir væru innleiddir heima á Fróni.
— Og í huganum óskaði jeg stundum, að allar vinnu-
konur mættu hverfa úr sögunni, og annaðhvort giftast
hið bráðasta, eða verða lausakonur við síld á Siglufirði
vetur jafnt sem sumar.
Af alt of stuttri viðkynningu, en góðri, við svo margt
myndarlegt, sem jeg sá hjá Vestur-íslendingum, glæddist
sú ósk hjá mjer, að okkur Austur-íslendingum mætti
auðnast, með hægu móti, að senda hópa af okkar unga