Dvöl - 01.07.1939, Síða 70

228
DVÖL
drengur og stúlka, horfðu forvitn-
islega á mig. Konan sagði mér,
þegar við sátum við notalega te-
borðið, að maðurinn sinn, fransk-
ur verkfræðingur, hefði af lækni
sínum verið sendur upp til fjall-
anna í eitt ár. Hann var nú orðinn
hraustur, en þeim var báðum farið
að þykja svo vænt um Sviss, að
þau dróu heimferðina á langinn.
Nú var hann úti að ganga. Hann
var orðinn reglulegur fjallabúi,
sagði hún og hló glaðlega, en bætti
svo við hálf kvíðafull: „Aðeins að
hríðin tefji hann ekki. Hann ætl-
aði að koma heim í dag, og mér
fellur illa að vera ein með börnin,
þegar svona stendur á.“
Við gengum að glugganum og
litum út. Hríðin hamaðist úti eins
og áður. Ef að ég aðeins gæti kom-
ið orðum til Ottó Gregers og hinna.
Þau voru sjálfsagt hrædd um mig,
en húsmóðurin, frú Lenoir, sagði,
að við gætum ekkert gert annað en
bíða.
í marga klukkutíma bylti ég mér
aftur og fram í rúminu. Ég gat ekki
sofið þegar aðrir voru órólegir mín
vegna. Hugsa sér, ef verið væri að
leita að mér, og einhver kynni ef
til vill að týna lífinu.
Þá kallaði frú Lenoir á mig. Rödd
hennar var því nær óþekkjanleg.
Ég flýtti mér til hennar —
„Kveikið á lampanum,“ bað hún.
„Hvað er að? Eruð þér veik?“
spurði ég.
„Já, ég er hrædd um að það sé
barnið. Hvað eigum við að gera?‘“
stundi hún.
„Ég ætla að reyna að ná í hjálp,“
sagði ég.
„Nei, farið ekki frá mér og börn-
unum. Þér villist og frjósið í hel!
Þér verðið að vera kyrrar og hjálpa
mér.“
Hún stökk fram úr rúminu og
gekk um gólf.
„Ó, segið mér hvað ég á að gera,“
sagði ég. „Þér megið ekki kveljast
svona, lofið mér að ná í hjálp.“
Hún þreif í handlegginn á mér.
„Heyrið nú, kæra barn, við verðum
að hjálpa okkur sjálfar; ég veit
hvað gera þarf. — Þetta er þriðja
barnið mitt.“
Þá varð merkileg breyting á mér.
Ég skammaðist mín með sjálfri
mér og þrýsti hönd hennar. „Þér
getið treyst mér, kæra frú Lenoir.“
„Hamingjunni sé lof fyrir, að
þér eruð hér,“ hvíslaði hún og
kyssti mig.
Á næstu klukkustundum varð ég
fullorðin! Oft lá mér við yfirliði,
en ég beit á jaxlinn. Það var hræði-
legt að heyra hana hljóða. Börnin
vöknuðu, og ég varð að hugga þau
með því, að mamma þeirra væri
veik, en yrði fljótt hraust aftur, ef
þau hefðu hljótt um sig.
í dögun heyrðist fyrsti barns-
gráturinn, og með óendanlegri um-
hyggju baðaði ég lítinn, vel vaxinn
dreng.
Varla hafði ég lokið því, þegar
frú Lenoir kallaði. Það var áhrifa-