Dvöl - 01.07.1940, Qupperneq 5

DVÖL
163
birgðir í staðinn fyrir þær, sem
skemmdust í rigningunni. Hún
hafði veðsett það, sem gerði hana
ásjálega, til þess að hann gæti elt
hina konuna! Hún tók alla veðláns-
miðana þaðan, sem hún fól þessi
auðæfi sín, valdi einn þeirra úr
og stakk honum milli tannanna;
síðan seildist hún eftir brotnum
bolla, sem hún átti undir tusku-
ræksni og notaði sem fjárhirzlu,
og tók úr honum tveggja-króna-
pening „fína mannsins“ og sextíu
og fimm aura að auki. Meira átti
hún ekki og húsaleigan fyrir vik-
una var ógreidd. Hún litaðist um
í herberginu; rúmábreiðurnar voru
veðsettar; sjalið eitt var eftir. Þetta
var þykkt sjal, hún myndi fá hálfa
aðra krónu fyrir það. En tuttugu
og fimm aurar fara í vaxtagreiðslu,
og því vantaði enn þrjátiu aura til
þess að leysa út klæðnaðinn. Hún
gekk að blómakörfunni og lyfti
óhreina striganum af henni. Blóm-
in höfðu visnað. í ofsanum og óða-
gotinu um nóttina hafði hún gleymt
að vökva þau. Hún settist á rúmið
og sat hreyfingarlaus í fullan
stundarfjórðung, áþekkari stein-
líkneski en nokkru sinni fyrr, stutt-
leit, hvítbleik í framan, með dökk
augu, beinar brúnir og lokaðar,
rauðar varir. Allt í einu stóð hún
á fætur, fór úr nærfötunum og að-
gætti þau. Þau voru ekki gatslitin.
Hún vafði sjalinu þétt utan um
þau, klæddi sig í pils og peysu, festi
hattinn í dökkt hárið með títu-
prjónum, greip veðlánsmiðann og
peningana og skundaði niður ó-
hreina stigana, áleiðis út í kuld-
ann.
Hún lagði leið sína til búðarhol-
unnar, sem var miðstöð viðskipta-
lífsins í hennar hugarheimi. Þar
var engin sála fyrir, því að dyrnar
höfðu verið opnaðar fyrir aðeins
andartaki; og hún beið, sljó á svip,
mitt á meðal þessara óteljandi
muna, sem þangað höfðu verið
færðir undan blóðugum nöglum
eigendanna. Húsráðandinn kom
undir eins auga á hana gegnum
glerið í innri hurðinni. Hann var
mikill maður vexti, dökkur yfirlit-
um, og eldsnöru augun hans, sem
fólu í sér einhvers konar flaðrandi
hörku, beindust tafarlaust að sjal-
inu.
„Ég hefi víst haft þetta áður.
Hálf önnur króna, ef ég man rétt?“
Inni í sjalinu fann hann nærfötin
og leit rannsakandi á þau. Þau
voru mjög skrautlaus, en þykk og
hlý og undarlega nýleg. „Fjörutíu
og fimm aura fyrir þetta, fimm
aurar frá fyrir þvottinn.“ En svo
var eins og eitthvað í eðli þessara
viðskipta kæmi ónotalega við hann
og hann bætti við; „Við skulum
sleppa þvottinum.“ Hún rétti hon-
um þegjandi litla, hrjúfa höndina,
sem hélt á peningunum og veð-
lánsmiðanum. Hann taldi pening-
ana, leit á miðann og sagði: „Ójá,
það verða fimmtán aurar, sem þér
fáið til baka.“
Hún hélt heimleiðis með fimm-
tán aurana og klæðnaðinn sinn og