Dvöl - 01.07.1940, Qupperneq 21

D VÖL
179
Séra Jón langaði til að stökkva á fætur
og reka þenna óboðna gest á brott með
illu eða góðu, en sú martröð hvíldi á hon-
um, að hann mátti sig hvergi hreyfa úr
rúminu. Honum var nú jafnvel varnað
máls.
Aðkomumaðurinn sat þarna á stokknum
og gældi við blaðið með höndunum. Svo
hóf hann máls á ný.
„Það er meira að segja gerður munur
á moldinni, sem við hvílum undir í kirkju-
garðinum. Á mínu leiði hefir arfinn og
heimanjólinn óáreittur fengið að nema
land, en á leiði alþingismannsins hafa
fagrar blómjurtir verið ræktaðar."
Presturinn bærði ekki á sér. Gesturinn
laut niður að honum og spurði: „Heyrir
þú ekki til mín, séra Jón?“
Klerkurinn játti veikum róm.
„Já, auðvitað heyrir þú og hlustar, séra
Jón, þú hefir alltaf verið svo eftirtektar-
samur og athugull piltur. Ég veit, að þú
verður mér þakklátur fyrir að vekja at-
hygli þína á einni smámissögn, sem ykkur
klerkunum er tamt að halda að okkur
smælingjunum, því, að öllu striti og stríði
sé lokið, þegar jarðvistarbaslið er búið.
Ef þú hefir einhvern tíma trúað þessu,
skalt þú hér eftir breyta um skoðun. Ég
get sannað þér hið gagnstæða með reynslu
minni og útliti.“
Séra Jón leit hvarflandi augum á gest-
inn og varð að viðurkenna, að útlit hans
bar vott um langvarandi þjökun og van-
líðan.
„Nú er komið að því, sem var aðalerindi
mitt til þín í nótt, að fá þig til að lofa því,
að breyta háttum þínum í þessum efnum.
Viltu lofa mér því við þinn prestsheiður,
að breyta jafnt við alla, þegar dauðann
ber að, gera ekki mun á neinum? Ef þú
lofar því, höfum við ekki til ónýtis verið
hér samnátta. En mundu það, að ef þú
lofar þessu og svíkur eða gleymir síðar,
kynnum við að eiga eftir að gista saman
síðar. Lofar þú þessu, séra Jón?“
„Já.“
Svarið leið eins og hálfkæfð stuna frá
brjósti séra Jóns. Ög sahnarlega var það
einlægur ásetningur hans á þessari stundu
að muna vel og efna þetta loforð.
„Þá erum við sáttir," mælti gesturinn,
„og til sanninda merkis um, að þú hafir
átt tal við framliðinn mann hér í nótt,
ætla ég að skilja handbókarblaðið eftir á
borðinu fram við dyrnar. Þá getur þú pré-
dikað af eigin reynslu um framhaldslífið.
Stundum kynnir þú að hafa efazt um það,
þrátt fyrir nokkuð sterkar fullyrðingar
um þau mál í kirkjunni."
Nú varð all-löng þögn. Komumaður sat
hnípinn á rúmstokknum, en presturinn
kúrði sig upp að veggnum óstyrkur af
ótta. Hann endurtók í huganum hið ný-
gefna loforð og þráði þá stund heitast,
er hann slyppi við návist hins óboðna
gests.
„Nú færi vel á því að skemmta fyrrver-
andi sálusorgara sínum stundarkorn,"
sagöi komumaður loks og reis upp af rúm-
inu. „Alvarlegu liðum dagskrárinnar er
lokið. Lítils háttar danssýning væri hress-
andi tilbreyting." Hann gekk fram að
hurðinni, sneri baki að dyrunum og mælti:
„Þá byrjum við.“
Hægur þytur fór um herbergið, og ofan
úr loftinu kom hempa séra Jóns og blár
nankinssamfestingur liðandi og hófu fá-
ránlegan dans um stofugólfið. Presturinn
horfði á þetta um stund og náði tæpast
andanum fyrir undrunar sakir. Þá bættist
þriðja flíkin í leikinn, svörtu sparibuxurn-
ar prestsins, nýstroknar og burstaðar. Og
nú breyttist stofugólfið í leirkeldu. Bux-
urnar ösluðu kelduna, svo að leirsletturnar
gusuðust upp um þær allar. Þegar hér var
komið leiknum, og séra Jón sá sparibux-
urnar sínar leiri stokknar upp að haldi
stíga æ trylltari dans við snjáðan og
moldugan nankinssamfesting, var bikarinn
fylltur. Viðjar martraðarinnar brustu og
hann þaut upp úr rúminu. Þegar hann átt-
aði sig, stóð hann á nærklæðunum á miðju
stofugólfinu, umvafinn fyrstu geislum rís-
andi sólar.
Þrátt fyrir miskunnarlausa timburmenn